Bękarty z Pizzofalcone (okładka miękka)

Policyjne wyrzutki Bywa niekiedy tak, że jedna pomyłka potrafi przekreślić wszystko, na co pracowaliśmy, zaś kilku ludzi niewłaściwie się zachowujących, potrafi sprawić, by ludzie mieli złe mniemanie o określonej grupie społecznej czy przedstawicielach danego zawodu. Dotyczy to szczególnie tych, którzy pracują ludźmi, w związku z czym opinia o nich jest przekazywana z ust do ust i rozchodzi się w coraz szerszych kręgach. Tak właśnie rodzi się nasze zdanie o lekarzach, prawnikach, czy … policjantach. Szczególnie ci ostatni stają się obiektem niewybrednych żartów. Właśnie policjanci, jako niezbyt dobrze wynagradzana grupa zawodowa, narażeni są na wiele pokus. Szczególnie, że z ich zawodem łączy się niezbyt wielki szacunek, zaś każdego dnia wyruszają na służbę ze świadomością, że mogą nie wrócić. W takich okolicznościach wielu z nich niekiedy zapomina, że bycie policjantem to wspomniana służba, w związku z czym realizują oni pewną misję, powinny im zatem przyświecać wyższe cele. Jednak w praktyce jest zupełnie inaczej – pokazuje to historia czterech funkcjonariuszy z włoskiego komisariatu Pizzofalcone. Rok wcześniej policjanci osiągnęli wielki sukces, przejmując sporą partię kokainy. Mogli dzięki temu wsławić się nie tylko w okolicy, ale wśród kolegów, gdyby nie fakt, że postanowili oni ukryć stosunkowo dużą ilość towaru i samodzielnie wprowadzić go na rynek. Nie przewidzieli oni, że nagłe zwiększenie obrotu wzbudzi zainteresowanie zarówno policji jak i lokalnych dostarczycieli kokainy. Cała sprawa skończyła się dla nich tragicznie – w wyniku postępowania służb wewnętrznych zostali oni wydaleni ze służby, podobnie zresztą jak ich przełożony. Sam komisariat zaś okrył się złą sławą, rozważano nawet jego zamknięcie. I pewnie tak by się stało, gdyby nie fakt, iż obejmował on dość rozległy teren, w tym dzielnicę hiszpańską. Ostatecznie podjęta została decyzja o utrzymaniu komisariatu i ściągnięciu do niego ludzi. Problem w tym, że okoliczne komisariaty wykorzystały tę okazję do pozbycia się najbardziej problematycznych jednostek. W efekcie nową kadrę komisariatu stanowi grupa dość… eklektyczna i ekscentryczna. Nie bez przyczyny wszyscy nazywają ich „bękartami” tudzież „zgniłymi jabłkami”, a jednym z nich jest inspektor Lojacono, niemile widziany u siebie w jednostce po słynnej sprawie Krokodyla. Nowa ekipa będzie musiała wykazać się swoimi umiejętnościami, bowiem czeka ich śledztwo w sprawie zagadkowego morderstwa żony znanego i cenionego notariusza, Arturo Festy. Kobieta została zamordowana we własnym domu, zaś sprawca zadał jej cios w głowę jedną ze śnieżnych kul, których bogatą kolekcję posiadała. Nic nie wskazuje na ślady walki, nie ma również znaków wskazujących na włamanie, mimo iż ponoć zniknęło kilka złotych przedmiotów. Mąż w tym czasie przebywał w rzekomej delegacji, choć tak naprawdę bawił w zupełnie innym miejscu z osobą, której tożsamości nie chce zdradzić. Ciało znalazła o poranku gospodyni notariusza, przeżywszy szok na widok swojej pracodawczyni leżącej w kałuży krwi. Czy policjantom uda się rozwiązać zagadkę tego morderstwa? Czy zmażą ciążące na sobie piętno? Przekonamy się o tym dzięki lekturze książki „Bękarty z Pizzofalcone”, autorstwa Maurizio De Giovanniego, mistrza włoskiego kryminału. To już druga, po „Metodzie Krokodyla” część serii o inspektorze Lojacono – na jej podstawie zrealizowano popularny serial kryminalny we włoskiej państwowej telewizji Rai 1. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Muza powieść przyciągnie jednak nie tylko wielbicieli kryminalnych opowieści, ale wszystkich lubiących nieoczywiste historie, wciągającą fabułę i dynamiczne zwroty akcji. Również sami bohaterowie – ta dziwna zbieranina wyrzutków – przyciągają swoimi osobowościami, słabościami, charakterystycznymi cechami. To wszystko sprawia, że od powieści nie można się oderwać, a zaraz po jej zakończeniu (kto nie zrobił tego wcześniej) nabieramy ochoty by zapoznać się z pierwszym tomem cyklu! Justyna Gul Qultura słowa

Miano czarnej owcy czasem jest nadane na wyrost i z całkiem innych powodów niż mogłoby wydawałoby się. Raz przypiętą łatkę trudno odkleić, sądzenie po pozorach jest łatwiejsze niż dostrzegania prawdziwego oblicza człowieka. Czyny nie zawsze przekonują ludzi, zwłaszcza gdy fakty są dla nich niewygodne. Przeszłość inspektora Lojacono to dziesiątki prowadzonych z sukcesem dochodzeń i jedno oskarżenie, które zniszczyło więcej niż jego karierę. Wielu załamało by się w takiej sytuacji i straciło serce do pracy, ale w przypadku tego detektywa takie założenie okazało się błędne. Tam gdzie inni nie umieli znaleźć rozwiązania właśnie on pokazał swój talent. Niestety niepochlebna opinia pozostała i teraz dzięki niej trafia do miejsca jakie ma podobną sławę. Zresztą takich jak on jest więcej, a dzielnica i komisariat zdają się pasować do „Bękartów z Pizzofalcone”, nowej załogi zniesławionego posterunku. Zbieranina mediolańskich policjantów, niezbyt mile widzianych gdzie indziej, wydaje się skazana na klęskę, zwłaszcza kiedy zostaje popełnione morderstwo na szanowanej żonie ustosunkowanego notariusza. Jednak ktoś wierzy w profesjonalizm Lojacono i ufa, że i tym razem śledztwo zostanie poprowadzone z pełnym profesjonalizmem. Nowy zespół nie miał czasu by się poznać, co nie sprzyja pracy, lecz nie ma czasu na zbędne działania, liczą się jedynie wyniki. Zabójca nie pozostawił po sobie żadnych śladów oprócz zwłok kobiety albo raczej tak mu się wydawało. Inspektor wraz z nowymi współpracownikami rozpoczyna śledztwo, presja opinii publicznej jest duża, lecz jeszcze silniejsze są oczekiwanie na klęskę przez niektórych. Ale Lojacono skupia się nad tym, co ważne czyli ofierze i jej zabójcy. Z wydawałoby się mało istotnych informacji wydobywa poszlaki, a z nich tropy, więc powoli wyłania się sylwetka sprawcy. Do rozwiązania kryminalnej zagadki pozostało już niewiele, lecz czy uda się odpowiedzieć na najważniejsze w niej pytanie? Druga odsłona pracy mediolańskich policjantów konsekwentnie utrzymana jest w klimacie noir i to nie jedynie krajobrazowo, ale przede wszystkim w kreacji postaci. Neapol skąpany nie w słonecznym świetle, lecz strugach deszczu, pełen przenikającej wilgoci i z odgłosem rozbijających się sztormowych fal jest doskonałym tłem dla równie niespokojnych bohaterów oraz zbrodni. Ta ostatnia nie jest jedynym wątkiem kryminalnym, drugoplanowe również okazują się intrygujące, ale najważniejszy jest główny, gdyż to na nim spoczywa ciężar utrzymania napięcia i przyciągnięcia uwagi czytelnika. Maurizio de Giovanni nie stawia na oszałamiające tempo, rytm należy do spokojniejszych, ma w sobie jednak nieustający niepokój, intrygujący i podpowiadający, że to jedynie pozory. Równie istotne są wyraziste charaktery postaci, pełne sprzeczności, skrywanych tajemnic bolesno-mrocznych cech. „Bękarty z Pizzofalcone” nie są jedynie kryminałem, mają także drugie dno w postaci poruszanych kwestii społecznych oraz elementów psychologicznych. Autor w jednej opowieści połączył historie kilku osób, w jakich nie brak ich lęków, wad oraz sekretów, wpływających na podejmowane decyzje i dokonywane wybory.

Nowa sprawa i nowe towarzystwo. Inspektor Lojacono znowu w akcji. “Bękarty z Pizzofalcone” to druga część serii z inspektorem Lojacono. Jej poprzedniczka zrobiła na mnie dobre wrażenie i pozwoliła sądzić, że kolejne spotkanie będzie jeszcze ciekawsze. I rzeczywiście nie miałam powodów do narzekania. Nie da się ukryć, że obydwie powieści sporo łączy- główny bohater, miejsce, podobny klimat. Te elementy nie rozczarowały mnie za pierwszym razem, dlatego i teraz chętnie do nich powróciłam. Inspektor Lojacono to doświadczony i niesprawiedliwie potraktowany bohater z dużym potencjałem. Odważny, bystry, potrafiący wykorzystać sytuację. Nawet w przypadku znalezienia się w takim, a nie innym miejscu. Włoski klimat czuć tutaj bardzo wyraźnie, choć akurat miejsce osadzenia akcji nie jest przyjazne. Lojacono tam pasuje, dobrze wpisuje się w te ulice, a one wydają się stworzone dla niego. Cieszę się, że ta włoska atmosfera pierwszej części ma się dobrze. Pewnych podobieństw można również doszukać się w budowaniu fabuły. Akcja toczy się wartko, a poszczególne wątki zostają szybko wyjaśnione. Autor nie traci czasu, nie sięga po niepotrzebne szczegóły. Podąża wybraną ścieżką, dobrze wiedząc, co chce zaproponować swojemu czytelnikowi. Płynność akcji wpływa również na tempo, w jakim powieść poznajemy. Jednym słowem- szybko i przyjemnie. „Bękarty z Pizzofalcone” to kolejna interesująca kryminalna zagadka. Autor skupia się na różnych wątkach i różnych bohaterach. Smaczku historii dodaje sposób jej przedstawienia. De Giovanni zdecydował się bowiem na wielotorową narrację, która pobudza ciekawość i zatrzymuje czytelnika przy powieści. Dzięki temu możemy również spojrzeć nieco inaczej na poszczególne postacie oraz samego mordercę. Kolejne spotkanie z inspektorem Lojacono wypadło bardzo interesująco. Polubiłam tego bohatera i cieszę się, że powrócił. Autor urozmaicił akcję książki decydując się na wprowadzenie nowych bohaterów, ale to jednak ten inteligentny mężczyzna wciąż gra rolę pierwszoplanową, co wypada jak najbardziej na plus. Szczególnie, że to postać, która wywołuje bardzo pozytywne emocje. „Bękarty z Pizzofalcone” to krótka i treściwa historia. Nie miałabym nic przeciwko, żeby autor nieco wydłużył swoją opowieść, a może nawet trochę ją skomplikował. Niemniej uważam, że warto poświęcić wieczór albo dwa, by przenieść się na chwilę na niebezpieczne włoskie ulice.

"Słowa kłamią, milczenie nie." Książka na sympatyczny wieczór czytelniczy, przyjemnie się przez nią przepływa, potrafi wciągnąć i zaangażować, a przy tym wprowadzić w ujmujący, choć mroczny i zamglony klimat, ze szczyptą czarnego humoru. Doskonale wyczuwa się włoski smak kryminału i mafii. Pikanterii nadaje ciekawy pomysł na nietuzinkowych bohaterów, zajmujących się profesją policyjną, nieco oderwanych od poprawnej rzeczywistości, bazujących na ekscentrycznych zachowaniach, dodatkowo z wątpliwymi przymiotami i intrygującymi przywarami. Zbiór różnorodnych osobowości musi wywoływać iskry i stany zapalne, ale jednocześnie nadawać osobliwe brzmienie przygodzie. Jestem ogromnie zainteresowana, jak dalej potoczą się losy wyjątkowego komisariatu z Pizzofalcone, działającego w jednej z najbardziej podłych dzielnic Neapolu, gdzie korupcja zatacza szerokie kręgi, także wśród policyjnych służb. Jeśli chodzi o konstrukcję zagadki kryminalnej, to również i ona brzmi zachęcająco, dobrze bawimy się podczas interpretowania wskazówek, wysuwania przypuszczeń i domysłów. Zakończenie spełnia oczekiwania, niesie wyczekiwane elementy niepewności i zaskoczenia. Zamordowanie żony cenionego i wpływowego notariusza uruchamia duch jedności i walki wśród członków komisariatu w Pizzofalcone. Nowy szef i jego nowi podwładni starają się nie tylko udowodnić przydatność w zawodzie, lecz też przekonać władze, że ich miejsce pracy jest potrzebne, w przeciwieństwie do skompromitowanych poprzedników stawiają na kreatywność i skuteczność. Reputację niełatwo odzyskać, na szacunek trzeba zapracować, podobnie na przychylność topowych szefów i zaufanie zdegustowanej lokalnej społeczności. Śledztwo nie należy do łatwych, pojawiają się ciekawe tropy, ale zwodzą na manowce. Trzeba wykazać się cierpliwością, sprytem i nieszablonowością w działaniu. Przydaje się też intuicja i pomysłowość. Jako obcy sobie nawzajem i otoczeniu, którzy nie znają miejsc, nie mają kontaktów, muszą rozwiązać wyjątkowo skomplikowaną sprawę zabójstwa, kierując się wyłącznie logiką. bookendorfina.pl

W książce Bękarty z Pizzofalcone nic nie jest idealne. Mamy kilku nieidealnych policjantów, nieidealną sprawę do rozwiązania i nieidealne morderstwo popełnione z wzniosłego powodu, jak mogłoby się wydawać. Te kilka dalekich od doskonałości elementów tworzy historię najwyższej klasy. Pęknięcia w nieskazitelnych charakterach bohaterów sprzyjają ich autentyczności i naturalności. Ich problemy nadają im wiarygodności i utożsamiają z prawdziwą rzeczywistością. Czy kryminalne wyrzutki z którymi nikt nie chce pracować mogą stworzyć dream team? Pewnie, że mogą! Pomijając przyjemną w odbiorze łamigłówkę z zabójstwem na pierwszym planie, tak książka jest zabawna. Proste, żartobliwe dialogi i nieskomplikowane opisy pozwalają gnać po stronach nie zdając sobie sprawy, że koniec jest już tak blisko. Polubiłam tę książkę, a zwłaszcza te charakterystyczne postacie. Nie jestem w stanie wskazać tej, która najbardziej przypadła mi do gustu - każda posiada blaski i cienie, które nawet jeżeli były okryte mrokiem to nie wywoływały mojej niechęci. Skomplikowane ludzkie relacje idą ramię w ramię ze śledztwem, od którego zależy dalsza przyszłość tej placówki. Niestety brak jest tutaj nagłych zwrotów akcji, ale to tak jakby nie trzeba było powodować wyższego ciśnienia u czytelnika aby udowodnić, że ten tytuł zasługuje na uwagę. To przyjemny i relaksujący kryminał bez rozlewu krwi i morderstw z zawiści. Rozwiązanie świtało mi już od połowy książki, a moje przypuszczenia się potwierdziły. Końcówka zaostrza apetyt na więcej, co oznacza, że możemy spodziewać się kolejnej części. Ja chętnie znów zagoszczę we włoskich klimatach by spotkać się z bękartami z Pizzofalcone.

Na komisariacie w Pizzafalcone pojawia się grupa policjantów, którzy zostali delegowani z dotychczasowych miejsc pracy. Mają za zadanie ocalić komisariat o złej reputacji przed zamknięciem. Ich poprzednicy zostali wydaleni ze służby za przywłaszczenie narkotyków a dla nich samych przeniesienie tutaj jest raczej karą niż wyróżnieniem. Wkrótce dochodzi do morderstwa i nasi bohaterowie otrzymują szanse na udowodnienie swych umiejętności. "Bękarty z Pizzafalcone" to książka, która bardzo mnie zaskoczyła. To niezwykle oryginalny kryminał, w którym osobiste historie bohaterów i relacje między nimi stają się ważniejsze niż samo śledztwo. Zabieg ten początkowo budził u mnie zdziwienie a nawet rozczarowanie ale ostatecznie okazał się być przysłowiowym strzałem w dziesiątkę. Nieśpieszna ale pełna niepokoju i napięcia akcja zbudowała niepowtarzalny klimat i sprawiła, że nagłe zwroty akcji, szalone pościgi czy nawet krwawe morderstwa okazały się zbędne. Oprócz głównego wątku morderstwa znajdziemy też dwa poboczne wątki związane z innymi sprawami kryminalnym, które pozwalają na chwilę odetchnąć i poznać to co najważniejsze, czyli naszych bohaterów. To książka, której zdecydowanie najmocniejszą stroną są barwni i różnorodni bohaterowie. Nikt z nich nie jest idelany, każdy ma swoje zasługi i rysy na karierze a wszyscy razem tworzą zespół, który jest gotów zdobywać góry. Pełni niedoskonałości oraz osobistych tragedii zrobią wszystko aby udowodnić, że mimo swych ułomności są pełnowartościowymi policjantami. Serdecznie polecam Wam lekturę "Bękartów z Pizzafalcone" i czekam na kontynuację ich losów.

Bękarty z Pizzofalcone, czyli banda normalnych inaczej policjantów, których nie mogłam nie polubić 😉 Jak wiecie, uwielbiam pokręcone jednostki, a tu jest ich sporo. Każdy z bohaterów ma jakiś problem ze sobą, ma rozterki, reaguje agresywnie na otoczenie i chyba po raz pierwszy bardziej ciekawa byłam wątków obyczajowych, niż kryminalnych! Ta barwna ekipa to policjanci delegowani z innych komisariatów i bynajmniej nie jest to dla nich nagroda - raczej zesłanie.. I to oni mają ocalić komisariat o okropnej reputacji przed zamknięciem. Ich poprzednicy zostali wydaleni ze służby za przywłaszczenie narkotyków. I tak wyrzutki dostają swoją szansę udowodnienia, że się do czegoś nadają.. Żona szanowanego notariusza zostaje zamordowana. Brak śladów włamania, walki.. Czyżby małżonek postanowił usunąć przeszkodę stojącą na drodze do szczęśliwego życia z kochanką? Bękarty dostają swoją pierwszą szansę. Są jeszcze ciekawe wątki poboczne - nie chcę ich zdradzać, żeby nie zepsuć Wam przyjemności, napiszę tylko, że jeden mnie trochę rozczarował - bo spodziewałam się bomby, ale za to drugi zachwycił, to było mocniejsze, niż zakończenie głównego śledztwa!!! 👌Z przyjemnością przeczytałabym więcej na ten temat - podejrzewam, że nastąpi to w trzecim tomie 📖 i oczywiście rozterki życia prywatnego głównego bohatera też są interesujące 😉 Drugi tom z inspektorem Giuseppe Lojacono jest jeszcze lepszy niż "Metoda Krokodyla" 👍bardzo podoba mi się specyficzny klimat tej serii i oczekuję nowych zagadek oraz dalszych losów policjanta.

"Bękarty z Pizzofalcone" to książka, która bardzo mnie zaskoczyła. To niezwykle oryginalny kryminał, w którym osobiste historie bohaterów i relacje między nimi stają się ważniejsze niż samo śledztwo. Zabieg ten początkowo budził u mnie zdziwienie a nawet rozczarowanie ale ostatecznie okazał się być przysłowiowym strzałem w dziesiątkę. Nieśpieszna ale pełna niepokoju i napięcia akcja zbudowała niepowtarzalny klimat i sprawiła, że nagłe zwroty akcji, szalone pościgi czy nawet krwawe morderstwa okazały się zbędne. Oprócz głównego wątku morderstwa znajdziemy też dwa poboczne wątki związane z innymi sprawami kryminalnym, które pozwalają na chwilę odetchnąć i poznać to co najważniejsze, czyli naszych bohaterów. To książka, której zdecydowanie najmocniejszą stroną są barwni i różnorodni bohaterowie. Nikt z nich nie jest idelany, każdy ma swoje zasługi i rysy na karierze a wszyscy razem tworzą zespół, który jest gotów zdobywać góry. Pełni niedoskonałości oraz osobistych tragedii zrobią wszystko aby udowodnić, że mimo swych ułomności są pełnowartościowymi policjantami. Serdecznie polecam Wam lekturę "Bękartów z Pizzofalcone" i czekam na kontynuację ich losów.

Po fenomenalnej pierwszej części „Metoda Krokodyla” byłam ciekawa co dalej się wydarzy. Styl autora, wciąż lekki, chwytliwy, przykuwający na długie godziny wciąż pozostaje ten sam. Jednak moim zdaniem „Bękarty z Pizzofalcone” są zdecydowanie gorsze. Autor postawił na mniej skomplikowaną zagadkę, trochę ją uprościł, a w zamian za to skupił się na rozbudowaniu innych postaci niż sam Locajono. To byłoby super gdyby... poświecił temu więcej czasu! On natomiast szybko urywał kolejne wątki, pospiesznie doprowadził do końca. Z takim pomysłem, fabułą i rozbudowaniem książka powinna być trzy raz grubsza. Tymczasem dostajemy cieniutką książeczkę do połknięcia na raz, pozostawiającą niedosyt po tym, jak autor mocno nas zachęcił do czytania. Szkoda, bo to mogła być świetna historia!