Będzie bolało (okładka miękka)

Będąc w liceum przez dłuższy czas marzyłem o tym, żeby zostać lekarzem, ale ostatecznie skończyłem chemię i robię z niej aktualnie doktorat. Był to w mojej ocenie słuszny krok, choć do tej pory uwielbiam wszelkiego rodzaju seriale medyczne jak Ostry dyżur, Chirurdzy, czy Dr House. Jednak nie zawsze pokazują one jak naprawdę wygląda świat lekarzy i ich praca w szpitalu. Postanowił to zmienić Adam Kay opisując swoje doświadczenia w książce o intrygującym tytule Będzie bolało. Adam Kay to były brytyjski lekarz, który porzucił swój zawód będąc o krok od skończenia specjalizacji i przejścia na znacznie lepsze warunki pracy. Złożyło się na to wiele kwestii, które szczegółowo opowiada w książce. Swoją historię rozpoczyna od objęcia posady stażysty, a kończąc na starszym rezydencie. Jako specjalizację wybrał ginekologię, która na pozór wydaje się być prosta i przyjemna, ale nic bardziej mylnego. To ciągłe porody, cesarskie cięcia, zszywanie ran, usuwanie ciąż pozamacicznych i wiele innych... W szpitalach, w którym Adam Kay pracuje nikt nie pilnuje czasu pracy, nikt nie przestrzega ustawowego tygodnia pracy, poza kontrolami. Młodzi lekarze są wyzyskiwani do granic sił fizycznych, zostając praktycznie codziennie po kilka godzin na bezpłatnych nadgodzinach. To powoduje, że trudno im wziąć urlop, a spotkania z bliskimi i przyjaciółmi praktycznie nie istnieją... Będzie bolało ma formę pamiętnika, w którym zostały opisane wybrane dni pracy autora w kilku szpitalach w ramach robienia specjalizacji. Wpis z danego dnia stanowi podsumowanie tego, co się wtedy wydarzyło - czasami są to jakieś przemyślenia, jakiś trudny przypadek, a niekiedy jak system wymusza ciągłą pracę, oraz jak zabiera kolejne przywileje lekarzom (np. możliwość spania w nocy, jak nic się nie dzieje). Kay opisuje również jak trudno mu było znaleźć czas dla najbliższych, nie mówiąc o czymś tak prozaicznym jak odbiór paczki z prezentem. Te wpisy w pamiętniku zostały napisane w sposób chłodny i rzeczowy, a w przypisach autor wyjaśnia co trudniejsze zwroty medyczne. I dopiero po przeczytaniu wielu takich wpisów wyłania się w pełni obraz pracy w szpitalu i wszelkich niedogodności z nią związanych. Autor nie ukrywa również ile zarabiał i jeśli ktoś się łudzi, że są to duże pieniądze, to jest w dużym błędzie. Nic więc dziwnego, że często w tym zawodzie zostają najwytrwalsi, którzy mają pasję i powołanie do bycia lekarzem. Wielu innych woli zająć się czymś innym, nawet nie mając umiejętności i zarabiać więcej, a mieć zdecydowanie mniejszą odpowiedzialność i więcej czasu wolnego. Jednak w ciągu wielu lat pracy, autorowi zdarzyło się wiele pozytywnych wydarzeń. Czasami są to nieoczekiwane podziękowania od pacjentów, lub od kogoś ze szpitala, odebranie porodu od kobiety, która była jakiś czas temu w poradni leczenia niepłodności, czy bezproblemowe przyjścia na świat kolejnego dziecka. Kay wielokrotnie podkreśla, że to właśnie radość z narodzin, ocalenia życia dziecka i matki powodowało, że wciąż miał siłę, żeby się nie poddawać i dalej pracować. Książka ma zdecydowanie pesymistyczny wydźwięk i dość ponury nastrój. Na szczęście, Kay rozładowuje to wplatając w swoje opowieści żarty, ironię oraz sarkazm. Wielokrotnie nie mogłem się powstrzymać od śmiechu jak błyskotliwie i z humorem podsumował daną sytuację lub jak wybrnął z trudnego pytania pacjentki. Starannie to wszystko wyważył - nie jest tego za dużo, a przy tematach smutnych, czy bolesnych zachowuje powagę, czasami pozostawiając czytelnika z trudnym pytaniem retorycznym. To powoduje, że książkę czyta się nadzwyczaj dobrze, a w obraz w jaki się z niej wyłania trudno nie uwierzyć i nie zastanowić się nad nim chociaż na chwilę. Będzie bolało z jednej strony jest to po prostu pamiętnik młodego lekarza, który porzucił zawód i opisuje jak pracował w kilku brytyjskich szpitalach robiąc specjalizację. Z drugiej zaś strony to próba nagłośnienia tematu jak ciężko pracują lekarze, jak wielka jest ich odpowiedzialność, a jak mało mają za to wdzięczności. Polecam! Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Insignis! hrosskar.blogspot.com

Będzie bolało to książka, do której podchodziłam zupełnie lekko. Po tytule i zapowiedzi spodziewałam się głównie zabawnych anegdotek i mało wiedzy medycznej, jednak Adam Kay mocno mnie zaskoczył. Będzie bolało jest rozwiniętym o uwagi autora dziennikiem, więc opisane sytuacje miały naprawdę miejsce. Adam zaczyna swoją pracę jako nicnieznaczący, początkujący lekarz. Dzięki książce dowiadujemy się nie tylko tego, że jest to szalenie obciążająca psychicznie i fizycznie praca, ale również tego, że trzeba wielu lat katorżniczego wysiłku, by zyskać jakąkolwiek pozycję. Zarobki niewielkie, czas pracy zawsze większy niż w umowie, a przy tym kontakt z drugim człowiekiem, który zawsze jest trudny... Zwłaszcza gdy człowiek przestraszony, zmęczony, chory lub zestresowany, co w szpitalu jest niemal punktem obowiązkowym. Adam w swoim dzienniku opisuje, co go spotkało w poszczególnych szpitalach i jak sobie radził zarówno z biurokracją jak i ciężkimi pacjentami. Zwykle są to dość humorystyczne sytuacje, jednak niektóre są też dramatyczne i przywołujące czytelnika do porządku. To nie fikcja - to samo życie, ale na szczęście w dużej mierze pisane z humorem. Dla mnie najważniejsza w tej książce jest wiedza. Autor, jako ginekolog, opowiada przede wszystkim o swojej profesji i dzięki temu dowiemy się, dlaczego cesarek lepiej unikać, w jaki sposób są czasem odbierane porody i jakie niesamowite pomysły przychodzą czasem do głowy przyszłym rodzicom... Wyobraźcie sobie na przykład poród z odgłosami morskich stworzeń bądź zjadanie własnego łożyska... Koniec tej książki mocno łapie za serce. Wszyscy ci, którzy oceniają humor autora jako obraźliwy, powinni najpierw przeczytać do końca, a później dopiero oceniać. Praca lekarza wiąże się z licznymi poświęceniami, wyrzeczeniami i przede wszystkim ogromnym stresem i zmęczeniem. Mam do czynienia ze środowiskiem medycznym i z ręką na sercu mogę powiedzieć, że autor w wielu sprawach miał rację. Sytuacja medycyny jest dramatyczna, jak widać nie tylko w Polsce. Zanim ktoś podejmie decyzję o medycznych studiach, powinien przeczytać tę książkę. Wtedy zda sobie sprawę z tego, że to nie są żarty i naigrywanie się z pacjentów, tylko mechanizm obronny przepełnionego stresem i adrenaliną, z którymi tylko nieliczni potrafią się zmierzyć.

LADYMARGOT.PL Naprawdę lubię książki o tematyce medycznej, choć niezbyt często o nich wspominam, aż sama się dziwię, dlaczego. Kocham całą serię o historii medycyny, autorstwa Jurgena Thorwalda – to mój absolutny mistrz. Jego książki czyta się z wypiekami na twarzy, jak najlepsze thrillery. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z nimi, ogromnie Wam polecam to nadrobić. Ale wracając do tematu. Rzadko macie okazję czytać tutaj moją opinię o pozycji medycznej… co nareszcie się zmieni! Bowiem dzisiaj opowiem Wam o książce „Będzie bolało”, o której ostatnio mówi i pisze się naprawdę sporo. A z jakiego powodu budzi ona aż takie zainteresowanie? Zaraz spróbuję Wam to wytłumaczyć. *** POSTACI Adam Kay – były lekarz ginekolog, który w tajemnicy spisywał notatki dotyczące szpitalnych, niejednokrotnie kontrowersyjnych, praktyk, mających miejsce podczas odbywania przez niego stażu w kilku szpitalach. FABUŁA Książka zapisana jest w formie dziennika, notatek prowadzonych przez młodego lekarza. Nie ma tu miejsca na koloryzowanie, zatajanie niewygodnych faktów. O nie, autor podał nam wszystko na talerzu, bez kluczenia, chęci przypodobania się komukolwiek, czy to zwierzchnikom, kolegom po fachu, czy w końcu pacjentom. To powieść pisana z punktu widzenia lekarza w Wielkiej Brytanii. Jego praca nieco różni się od tej, którą wykonują lekarze w Polsce. Staż również wygląda odrobinę inaczej. Jednak bez względu na te drobne różnice, jest to kawał mocnej, szokującej, ale i dla równowagi, zabawnej pozycji, która otwiera przed nami drzwi, do tej pory skrzętnie przez nami zamykane. DLA KOGO „Będzie bolało” to pozycja, którą polecam każdemu, bez wyjątku. Niezwykle wciągająca, momentami tak szokująca, że aż zapierało mi dech. Zdarzało mi się i zaśmiać głośno, by za chwilę śmiać się przez łzy z absurdów, głupoty i totalnego niezrozumienia dla opisanych tu sytuacji. Jeśli jesteście zrażeni do służby zdrowia, przeczytajcie tę książkę koniecznie, by poznać świat z punktu widzenia lekarza. Gwarantuję, że mocno Wami wstrząśnie. PODSUMOWANIE Nie wiem, co takiego mają w sobie książki poruszające tematy medyczne, że tak chętnie są przez nas czytane. A jeśli jeszcze opisują doświadczenia lekarzy, ich świat widziany od tej drugiej strony, do którego, my, zwykli śmiertelnicy, nie mamy dostępu, pochłaniamy je na bezdechu. Relacja pacjent – lekarz nie należy do łatwych i przyjemnych. My wymagamy całkowitej dyspozycyjności, tego, by lekarz był dla nas, by nas pamiętał, zapominamy jednak, że jest on dokładnie takim samym człowiekiem jak my, który spędza w pracy kilkanaście godzin dziennie. Nie usprawiedliwiam znieczulicy, nie oskarżam mających poczucie bagatelizowania. Proszę jedynie, byście sięgnęli po tę pozycję, która otworzy Wam oczy. Polecam przeogromnie!

Natknęłam się na ta książkę przez przypadek. Totalny i zupełny. Kocham medycynę, prawie tak samo jak Chirurgów i czekoladę. I jak KKK co wieczór (kawa, koc i książka). Do tej nie zabierałam się długo, bo zaintrygowała mnie opinia koleżanki a także opis (jestem byłym nauczycielem, wiem co czuł główny bohater aka autor). Chciałam jednak dowiedzieć się czegoś więcej i tak oto stałam się właścicielką ów powieści. Adam Kay jako jeden z odważniejszych ludzi (i głęboko wierze, że z naprawdę dobrymi prawnikami) postanowił uzewnętrznić swoje czucia, pokazać swoje życie, a także czarno na białym wytknąć błędy jakie w dzisiejszym - wydawać by się mogło cywilizowanym i wysoko rozwiniętym - świecie są nagminnie popełniane przez rzekomo mądrych i odpowiedzialnych ludzi. Książka przenosi nas w świat wielogodzinnych dyżurów, dziwnych zachowań ludzkich. Problemów etycznych i moralnych. Pokazuje nam rzeczywistość pracoholizmu, ale także ludzkiego pierwiastka w tym wszystkim. Z każdym kolejnym zdaniem śmiałam się jak głupia, nie tylko w domu, ale i w pracy, autobusie czy przy stole z rodziną. W bardzo zabawny, przystępny sposób tłumaczy zawiłe terminy medyczne, wyśmiewa pewne zachowania, budując jednak dozę szacunku dla tych których ceni i niszcząc szacunek do tych, którymi gardzi. Pokazuje jak bardzo ciężko jest rodzinie lekarzy, przyjaciołom, jak tak naprawdę wygląda życie lekarza. Odnajdując w tym analogie do pracy nauczyciela bawiłam się przednio. Początkowo sądziłam, że cała powieść będzie w takim tonie, dlatego gdy dotarłam do końcówki książki nie mogłam złapać tchu. Adam Kay w bardzo płynny sposób pokazuje jak autoironia, sarkazm, i przebojowość może być tak naprawdę tylko złudzeniem w obliczu tragedii. Każdą stronę czytałam z zapartym tchem, czekając na kolejne przygody naszego bohatera i gdzieś tam głęboko wierząc w happy end. Wiem, że życie to nie książka (chociaż ten człowiek zrobił z tego naprawdę niezłą historię), nie zmienia to jednak faktu, że ta książkę naprawdę warto przeczytać. Wartka, zabawna, pełna dystansu do świata i do samego siebie. Pokazuje jak człowiek zmienia się pod wpływem czegoś, czego tak naprawdę do końca nie przemyślał, a także jak jeden wybór może prowadzić nas przez cała życie nie w tą stronę, której potrzebujemy. Polecam w 10000%, dla fanów medycyny, Chirurgów, Rezydentów, i szalonych teorii. Wielkich fanów ginekologów i położników, a także wartkiego humoru i wielu zabawnych gagów. Przede wszystkim jednak polecam niedowiarkom, którzy myślą, że lekarze to bogowie i wszystko potrafią i wszystkich uratują. Błąd. Może warto w końcu stawić czoła prawdzie i zobaczyć o co tak naprawdę toczy się gra? 10/10. Polecam!!!

Dzisiaj będzie trochę poważniej, ponieważ tego wymaga ta pozycja. Jeśli interesuje was szpitalne życie od kuchni pewnego byłego lekarza, zapraszam serdecznie. Witaj w świecie 97-godzinnych tygodni pracy. W świecie decyzji o życiu i śmierci. W świecie nieustannego tsunami płynów ustrojowych. W świecie, w którym zarabiasz dziennie mniej niż szpitalny parkometr. Pożegnaj się z przyjaciółmi i bliskimi związkami… Witaj w świecie lekarza stażysty. Spisana potajemnie po niekończących się dyżurach, bezsennych nocach i pracujących weekendach książka komika i byłego stażysty Adama Kaya to dotkliwie szczery opis czasu, który spędził na linii frontu brytyjskiej służby zdrowia. Na zmianę zabawne, przerażające i wzruszające zapiski omawiają wszystko, co chcieliście wiedzieć – i sporo rzeczy, o których wolelibyście nie wiedzieć – o życiu lekarzy na oddziale i poza nim. Uwaga, lektura może pozostawić blizny. Ostatnio coraz częściej słyszę o lekarzach, którzy zamiast profesjonalizmem, wykazują się głupotą i brakiem empatii nazywając na przykład nienarodzone dziecko z wadą „to coś” albo mówiąc do otyłej osoby „pani już lepiej kupi sobie trumnę i czeka”. Jednak to co przytacza Kay, to historia prawdziwie uderzająca, ponieważ pokazuje z czym muszą zmierzyć się lekarze. Studia to nie wszystko, bo dochodzi jeszcze staż i wyczerpanie wynikające z 48h dyżurów. Po przeczytaniu tej książki wiem, czemu autor rzucił po 12 latach medycynę. Książka spisana jest formie dziennika. Niektóre wpisy bawią, ale inne przyprawiają o smutek, współczuje a czasami może i nawet o łzy. Zazwyczaj myślimy o lekarzach jak o gburach, bo zachowują się tak jak zachowują. Trzeba jednak pamiętać, że oni narażają swoje życie ratując Twoje. Żyją na rezerwie, żeby zawsze być w pogotowiu. Czasami oceniamy lekarzy, bo patrzymy na to, że nie spełniają naszych wymagań, że czekamy na doktorkę 40 min zamiast dwóch. Nie wiemy jednak, że jest ona po nocnym dyżurze i właśnie wypija dziesiątą kawę w nadziei, że wytrzyma jeszcze te 6 godzin, by wrócić do domu, posprzątać, zrobić zakupy, zasnąć i znowu po czterech godzinach snu ruszyć do szpitala, w którym spędzi kolejne 20 godzin. Oczekujemy od innych zrozumienia, ale sami go nie dajemy. Myślę, że ta książka pomoże otworzyć się nie tylko na lekarza, który ciężko pracuje, ale ogólnie na drugą osobę, która nie jest taka jakbyśmy chcieli. Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach

"Botoks" wiecznie żywy! :) :) Nie, nie ma w tym cienia przesady nawet... ;) Były lekarz opisujący swój dawny zawód... Brrr!... Boże drogi, jakże wiele jest prawdy w stwierdzeniu "trzeba mieć zdrowie żeby nie chorować" :) ... Przykład cytatami? Proszę bardzo: "Pacjentka G.L. (...) oznajmia w trakcie porodu, że chciałaby zjeść własne łożysko. Zarówno położna, jak i ja udajemy, że tego nie słyszymy" "(...) zerknąłem do jej karty: Kiedy składam jej wizytę, okazuje się, że nie żyje." Trochę w tej książce Barei, trochę czarnego humoru... U czytającego zaś jest mnóstwo niedowierzania, a jeszcze więcej przerażenia w trakcie i po lekturze. Brytyjskie poczucie humoru jest tu więcej niż widoczne, przez co poziom przerażenia u czytającego wzrasta tak naprawdę z każdą kolejną stroną... ;) Cóż... okazuje się, że medyczna rzeczywistość w Wielkiej Brytanii nie różni się tak bardzo od tej naszej, rodzimej. Straszne jest tylko to, że tak rzeczywiście i naprawdę jest... Nic dziwnego, że ta książka stała się bestsellerem. To świetny, trafny, zapewne niewygodny - dla całej, że tak powiem, branży - obraz lekarskiego środowiska, który przełamuje tak naprawdę pewne tabu i zmowę milczenia. Jak jest każdy bowiem się domyśla, lecz rzadko kiedy ktoś mówi o tym głośno. Adam Kay się na to odważył i chwała mu za to. Gorąco polecam. W celach i ku uzyskaniu efektów wszelakich - książka może być traktowana zarówno jako przestroga, jako ironiczna opowieść pełna czarnego humoru, jako satyra na szeroko pojęte środowisko medyczne, a częstymi chwilami jako niezły thriller oparty na faktach... :) Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki. Recenzja także na: http://cosnapolce.blogspot.com/2018/08/bedzie-bolao-adam-kay.html

Oh jak ja lubię takie książki. Książki, które czytaja się same i do których wraca się z wielką przyjemnością. Adam Kay był młodym, ambitnym lakarzem, który jak wielu chciał ratować ludzi nie zważając na poświęcenie, które musiał popełnić na swym ciele i duszy 😉 lekarzem z powołaniem, który wraz z przestąpieniem progu szpitala dnia pierwszego, swe życie osobiste zostawił za drzwiami. Książka #będziebolało jest dziennikiem, który Adam prowadził przez 6 lat swojej.lekarskiej kariery. Pacjenci i ich przypadki są autentyczne co czyni tą książkę jeszcze ciekawsza. Mamy tu mix opowieści, które doprowadzą Was do łez (ze śmiechu ) i takich gdzie będziecie czuć ucisk w żołądku jeszcze kilka godzin później. Adam Kay.stworzył piękną kombinację, na którą składa się życie każdego z nas. Od wielkich radości, poprzez ogromne dramaty. Czasami tak wielkie, że są w stanie złamać nawet tak wspaniałego lekarza jakim był Adam Kay i doprowadzić go do rezygnacji z tego jakże chwalebnego zawodu :( czapki z głów. Bardzo mocno polecam Wam tą książkę, nawet gdy jesteście na bakier z lekarzami 😉

"Będzie bolało" to lektura na dwa wieczory, podczas których nie jeden raz wybuchniecie śmiechem, kręcąc głową nad irracjonalnością niektórych osób, bądź wydarzeń. Lecz także głęboko się zadumacie czy wzruszycie, gdyż choroby, rozpacz i śmierć są na porządku dziennym, kiedy pracujesz w szpitalu, bądź tego typu placówce. Ta książka powstała po to, by ukazać blaski i cienie zawodu lekarza. Sądzę, że powinno być więcej takich pozycji na rynku wydawniczym. I polecam ją każdemu z Was, gdyż daje ona nie tylko do myślenia, lecz także przybliża hermetyczny świat w całkiem innym świetle...

Służba zdrowia w krzywym (ale niestety rzeczywistym!) zwierciadle. Czytając "Będzie bolało" można się poczuć jak podczas oglądania serialu komediowego o życiu i pracy służby zdrowia. To dość lekka lektura, która jednak uświadamia nam jak ciężko jest służyć bliźniemu i jak chora potrafi być służba zdrowia. Polecam każdemu kto ma ochotę na lekką i humorystyczną lekturę, która jednak niesie z sobą nieco wiedzy i medycznych ciekawostek. Ania z https://wposzukiwaniuidealow.blogspot.com/

Przed przeczytaniem tej książki myślałam , ze tylko w Polsce sytuacja młodych lekarzy wyglada tak kiepsko , teraz wiem , ze wszędzie jest tak samo . Mysle , ze każdy pacjent powinien przeczytać te książkę zanim z byle powodu opluje lekarzy . Sama jestem lekarzem i czytając ja miałam wrażenie , ze to opowieść o mnie . Mnóstwo w niej zabawnych momentów ale wiele tez smutki i żalu na system .