Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji (okładka twarda)

Autor, a zarazem syn aktorki w ciekawym sposób opisuje nieznane dotąd oblicze gwiazdy, która nie dostrzegała swojego blasku. Matka, działaczka UNICEF, żona. Spełniała się we wszystkich rolach wzorowo. Intymny portret matki widzianej oczami kochającego syna. Polecam

WWW.DOMICZYTA.BLOGSPOT.COM IG: @DOMIBOOK Rzadko sięgam po biografie, więc nie nastawiałam się na nic konkretnego i też do końca nie wiedziałam, czego się spodziewać. Po przeczytaniu, obydwu tych pozycji, mam mieszane uczucia. Obydwie są przepięknie wydane! Twarde oprawy, zdjęcia, to coś, co tygryski lubią najbardziej! :) Jednak, gdybym miała wskazać, którą z nich Wam bardziej polecam, to wskazałabym na książkę „Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu”. Dlaczego? Przede wszystkim jest bardziej dopracowana, a sama postać Audrey Hepburn jest przedstawiona w bardziej obiektywny sposób. Fakty przedstawione w tej biografii są naprawdę ciekawe, a zdjęcia wszystko dopełniają. „Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu” pokazuje nam powiązania aktorki z Hitlerem, miejsce jej dorastania oraz to jak II wojna światowa ukształtowała jej charakter, a samą Audrey jako osobę niezwykle odważną i gotową do poświęceń. Niestety tego wszystkiego samego nie mogę powiedzieć o pozycji „Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji”, której autorem jest syn aktorki i według mnie jest raczej ciepłym wspomnieniem dziecka swojej matki, a nie biografią. Jest to książka, także dobra, jednak mniej dopracowana, mocno subiektywna i bardzo mało w niej faktów o autorce. Ta pozycja ma jednak dużą zaletę, jaką jest oprawa graficzna. Mnóstwo w niej zdjęć z rodzinnych albumów, także takich, z którymi się wcześniej nie spotkałam. Sean Hepburn Ferrer w „Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji” pokazuje nam aktorkę nie tylko jako znaną osobowość, ale przede wszystkim jako matkę i osobę, która walczyła o dobro innych.

Laurka dla mamy. Audrey Hepburn należała do tego rodzaju gwiazd Hollywood, które świecą najjaśniej. O takich postaciach jak ona nie zapomina się nigdy. Dotyczy to zarówno fanów, jak również – z oczywistych przyczyn – członków najbliższej rodziny aktorki. Niniejsza książka została napisana przez najstarszego syna Hepburn. Jest to z całą pewnością książka piękna – pełna wzruszeń, emocji, pełnego uwielbienia spojrzenia na mamę, która prywatnie cechowała się dużą wrażliwością, dobrocią, pokorą oraz szczodrością. Omawiana książka nie jest może biografią sensu stricte, ale jako piękna laurka wystawiona mamie przez ukochanego przez nią syna może mieć równie wielką wartość dla każdego fana tej niezapomnianej aktorki. Książka jest bardziej zapisem emocji i wspomnień, aniżeli kronikarskim zapisem kariery i życia Audrey. Sean Hepburn Ferrer opowiada o swej mamie przede wszystkim z pozycji syna, który bardzo ją kochał i zapamiętał wspólnie spędzone lata w taki a nie inny sposób. To, czego Sean nie wiedział o mamie zostało uzupełnione zapamiętanymi przezeń opowieściami. Wyłania się z tego wszystkiego obraz doświadczonej przez życie, dobrej kobiety, która zawsze była wrażliwa na krzywdę drugiego człowieka. Audrey Hepburn dorastała w czasach II Wojny Światowej, co nie pozostało bez znaczenia dla ukształtowania się jej charakteru. Strach, nędza, głód, cała wojenna trauma – to wszystko odbiło się na Audrey w niezaprzeczalny sposób. Można poniekąd powiedzieć, że jej osobowość została ukształtowana przez trudy, niedostatki i traumatyczne przeżycia. Wielu znajomych, przyjaciół, a także fanów aktorki jest zdania, że w jej oczach zawsze czaił się jakiś utajony smutek – być może jego przyczyn szukać należy właśnie w dzieciństwie. Hepburn chciała zostać baletnicą, to marzenie się jednak nie spełniło. Została aktorką i choć nie było to zajęcie jej marzeń, to cała rzesza fanów jej talentu z pewnością powie, że ostatecznie dobrze się stało. Audrey była gwiazdą pierwszej wielkości. Zapamiętaną na zawsze, unieśmiertelnioną kultowymi rolami zagranymi w nie mniej kultowych filmach. Dla samej Hepburn, co może będzie zaskakujące, kariera nigdy jednak nie stała na pierwszym miejscu. Ostatecznie porzuciła ją na rzecz dwójki dzieci, których wychowaniu poświęciła się bez reszty. Dzieci – będący autorem niniejszej książki Sean oraz Luca – stanowiły sens życia Audrey. Poświęciła im wszystko zarówno jako matka, jak również jako człowiek. Macierzyństwo dawało jej wiele radości, jednak prywatne życie bardzo długo nie przyniosło jej pełni szczęścia. Związki z ojcami każdego z dzieci nie przetrwały próby czasu, a szczęście Audrey odnalazła dość późno u Roberta Waldersa, którego poznała podczas wspólnej pracy dla UNICEF-u. UNICEF to osobny rozdział w życiu Hepburn. Z całą pewnością jeden z najważniejszych. To właśnie rola ambasadorki dobrej woli pozwoliła aktorce znaleźć praktyczne sposoby na niesienie pomocy tym, którzy jej naprawdę potrzebują. Audrey – co wyjaśniono powyżej – zawsze pełna była pokory i cechowała się wielką wrażliwością na krzywdę innych ludzi, zwłaszcza dzieci. Wizyty w Kenii, w Sudanie, w Somalii, czy w Etiopii były dla Hepburn szansą na niesienie innym realnej pomocy. W efekcie tej pracy poczuła z pewnością pewien rodzaj wewnętrznego spełnienia. A ostatecznie dzięki niesieniu pomocy innym odnalazła także szczęście w życiu prywatnym. Ze snutej na łamach niniejszej książki opowieści wyłania się obraz po prostu dobrego człowieka. Człowieka w dodatku wrażliwego, empatycznego, otwartego na innych ludzi. Chyba nie przesadzę stwierdzając, że Sean Hepburn Ferrer miał wielkie szczęście mając taką właśnie matkę. Znakomitym elementem książki i nie lada gratką dla fanów jest niesamowicie bogaty zbiór zamieszczonych na jej łamach fotografii. Czytelnik znajdzie wśród nich zdjęcia znane, a także fotografie prywatne, które nieczęsto oglądały światło dzienne (o ile w ogóle). Można śmiało powiedzieć, że oprawa zdjęciowa czyni z książki przepiękny album, będący świadectwem życia niezapomnianej gwiazdy, ale także dobrego, wartościowego człowieka, który pozostawił po sobie wiele dobrego. Gorąco polecam! Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. #AudreyHepburn #SeanHepburnFerrer #Albatros https://cosnapolce.blogspot.com/2020/12/audrey-hepburn-uosobienie-elegancji.html

"Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji" to książka napisana przez syna aktorki. Jest to właściwie w połowie książka, a w połowie album ze zdjęciami, zarówno tych znanych archiwalnych, jak i z rodzinnego albumu. Znajdziecie tu również jej autorskie rysunki. Dzięki Seanowi możemy poznać Audrey od dziecka, gdy wojna trafiła do Holandii, gdzie wtedy mieszkała z rodziną, poprzez pierwsze role filmowe, a także osobiste wspomnienia z dzieciństwa i późniejszych lat, aż do czasów, podczas których wspierała UNICEF m.in. w Somalii. Kobieta, która stała się ikoną, zagrała w kilkudziesięciu filmach (sama mam kilkanaście za sobą), a jednocześnie potrafiła być dobrą matką dla swoich dwóch synów i nie zatracić się w sławie jaką uzyskała.

Audrey Hepburn, uosobienie elegancji, ikona stylu. Niedościgniony ideał dla wielu kobiet i kwintesencja kobiecości w oczach mężczyzn. Rzymskie wakacje, Sabrina, Śniadanie u Tiffany'ego czy My Fair Lady to tylko kilka filmów w których pokazała swój talent aktorski i sprawiła, że świat ją pokochał. Chociaż wydawać by się mogło, że jest to typowa biografia to faktycznie mamy do czynienia z czymś kompletnie innym. Autor, Sean Hepburn Ferrer to starszy syn Audrey i ta książka jest zbiorem jego wspomnień o matce. Sean pokazuje nam ją z zupełnie innej perspektywy niż media, nie tylko jako piękną kobietę ale też jako wspaniałego człowieka. Mówi o smutku i bólu który towarzyszył aktorce w dzieciństwie i wczesnych latach młodości o jej wrażliwości na krzywdę innych. O niezwykłej sile i determinacji dzięki której walczyła o lepsze życie dzieci jako ambasador dobrej woli UNICEF. Dobra, mądra, życzliwa, skromna i ciepła kobieta, kochająca matka, z każdego słowa autora bije miłość i tęsknota. Ja jestem jeszcze bardziej oczarowana ta wspaniałą kobietą. Śliczne, twarde okładki, mnóstwo zdjęć nigdzie nie publikowanych, rysunki autorki to wszystko sprawia, że czytając miałam wrażenie, że autor wpuścił mnie do swojego domu.

„Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji” to książka autorstwa jej starszego syna Seana Hepburn Ferrera. Zawiera mnóstwo przepięknych fotografii z poszczególnych etapów życia aktorki. Jedne są bardziej, a inne mniej znane. Znajdziemy w niej zdjęcia z dzieciństwa, okresu wojny, planów filmowych, a także obrazy z jej posiadłości, czy też rysunki samej Audrey. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że jest to bardziej album niż biografia. Książka została naprawdę przepięknie wydana, ale żałuję, że nie wybrano innego zdjęcia na jej okładkę, bo to po prostu nie za bardzo mi się podoba. Pochłonęłam tą pozycję w kilka godzin i jestem nią zachwycona. Napisana jest naprawdę pięknie i na każdej stronie czuć, że jej autor darzył swoją matkę ogromną miłością i bardzo ją podziwiał. Mimo, iż Audrey przez całe swoje życie, mimo licznych prób namawiania jej do napisania autobiografii, nie zdecydowała się na to, zrobił to jej syn. Moim zdaniem poszło mu naprawdę świetnie i cieszę się, że mogłam zapoznać się z tą pozycją. Sean Hepburn Ferrer przedstawił swoją matkę jako bardzo skromną osobę, która uważała, że nic takiego nie robiła. A zrobiła zdecydowanie wiele, ponieważ pod koniec swojego życia wraz z UNICEF walczyła o prawa dzieci w Afryce, o ich lepsze jutro. Miała wielkie serce i była niezwykle ciepłą osobą. Całe życie tęskniła za swoim ojcem, który szybko ją opuścił. Chciała od niego tylko miłości, tego, by ją przytulił. To zdarzenie bardzo odbiło się na jej życiu. Dla swoich dzieci chciała być przede wszystkim matką, więc w pewnym momencie porzuciła aktorstwo. Uwielbiała gotować i zbierać kwiaty w swojej posiadłości w La Paisible. Miała w sobie mnóstwo miłości i zdecydowanie żyła dla innych. Poza tym była niezwykle elegancka i nigdy nie prosiła o nic dla siebie. Koło tej książki nie da się przejść obojętnie i z pewnością będzie nie lada gratką dla wielbicieli aktorki. Ja ze swojej strony gorąco Wam ją polecam. Z pewnością się nie zawiedziecie, ponieważ jest to uczta dla zmysłów.

To nie jest typowa biografia, daleko jej do tego. To wyznania syna znanej i cenionej gwiazdy, która nigdy się za nią nie uważała. Biła od niej skromność i pokora, szacunek dla drugiej osoby. Nie było jej w głowie bywanie na salonach i podbijanie świata. Dla niej najważniejsza była rodzina, jej ukochani synowie. Dla nich poświęciła swoje marzenia i plany, chciała być przede wszystkim matką, a nie gwiazdą filmową. I udało się, była dla swoich ukochanych chłopców matką, opiekunką i przede wszystkim najlepszym przyjacielem. Audrey nie miała łatwego życia, nie znała swojego ojca, co bardzo odbiło się na jej dorosłym życiu. Tak bardzo pragnęła się do niego przytulić, poczuć jego ciepłą dłoń, ale niestety ominęły ją takie wrażenia. Dlatego też postanowiła, że swoim synom zapewni pełnię szczęścia i poczucie bezpieczeństwa, nie da im odczuć, że mama jest celebrytką. I przez całe życie starannie realizowała swoje zamiary. „Przez całe życie wierzyła w siłę prostoty. Obojętne, czy chodziło o modę, pracę, czy o przyjaźń, mówiła zawsze: „Spróbuj dotrzeć do sedna sprawy. Spytaj sam siebie: po co to robię? Co jest najważniejsze? Nie bierz się do kilku rzeczy naraz, bo to tylko stwarza zbędne komplikacje”. Co można wyczytać między wierszami tej lektury? Można wykreować samemu doskonały obraz Audrey Hepburn, obraz, który dotychczas nam raczej nie był przedstawiany. Widok kobiety skromnej, ciepłej i serdecznej, oddanej rodzinie, bez chwili zastanowienia kończącej karierę w imię bycia matką. Kobiety, która kochała wszystkie dzieci, co znalazło odzwierciedlenie w jej późniejszej pracy na rzecz UNICEF-u. Kobiety, która dzieliła się swoją miłością z innymi, która żyła dla innych. Skromna, a jednocześnie elegancka i dostojna. Uosobienie ciepła i serdeczności. W tej pięknej i urzekającej lekturze mamy niecodzienną okazję zapoznać się z bardzo osobistymi i prywatnymi zdjęciami z rodzinnego zbioru, czasami były to zdjęcia, których nigdy nie mieliśmy okazji ujrzeć. Dzięki nim widzimy, jak autorka rozwijała się, jak zmieniała się z nastolatki w dojrzałą kobietę, jak się godnie starzała. Nie można nie wspomnieć, że ta książka jest cudownie wydana, na najwyższym poziomie. Twarda oprawa, unikalne zdjęcia i dostojny papier. Muszę dodać, że Wydawnictwo Albatros ogromną wagę przywiązuje do każdego wydania i słynie z dostojnych i godnych pochwały wydań. Dziękuję, nie dość, że czyta się świetnie to jeszcze można się delektować przekładaniem kolejnych stronic. Smakowita uczta dla wszystkich zmysłów. „Jej wewnętrzne potrzeby były bardzo proste i sprowadzały się do tych samych podstaw: troska, miłość, opieka. Przede wszystkim miłość”. Wzruszająca i dość smutna historia, ale pomimo to przepełniona optymizmem i nadzieją, dająca przekonanie, że w życiu trzeba mieć marzenia i dążyć do naprawy świata. Nie można żyć tylko dla siebie i własnych przyjemności, trzeba się dokładnie rozejrzeć i dostrzec drugiego, potrzebującego człowieka. Dopiero pomagając innych można czuć się spełnionym i zadowolonym, pomoc każdej jednej osobie daje niesamowitą radość i utwierdza w przekonaniu, że warto pomagać. Dobro okazywane bliźniemu wróci do nas ze zdwojoną mocą. Obok tej pięknie wydanej lektury nie można przejść obojętnie. Tak wiele można stracić ...