Antychłopak (okładka  miękka, 11.2021)

W ostatnim czasie dopadł mnie totalny brak chęci do czytania. Całe szczęście miałam wina swojej półce Antychlopaka i to była książka, której potrzebowałam! Zapraszam na recenzje :) *** "Wiara w siebie zawsze wiąże się z ryzykiem. Musisz jednak przyjąć do wiadomości to, że ryzyko wiąże się, że wszystkim, co jest na tym świecie cenne. Zawsze istnieje ryzyko, że to coś utracisz" Carys to była baletnica, której karierę zakończyła kontuzja, ale przede wszystkim to samotna matka dziewięciomiesięcznej Sunny. Kobieta nie ma lekko, musi pogodzić codzienne obowiązki i opiekę nad córeczką, która wymaga większej uwagi. Dziewczynka ma dodatkowy chromosom. (Jak pięknie to brzmi :)) Carysa jedynie w nocy może odpocząć i zregenerować siły. Więc gdy przez swojego sąsiada- Deacona, który dość głośno wykorzystywał swoją kawalerska wolność, kobieta nie mogla usnąć, postanowiła w końcu zwrócić mu uwagę. Deacon to przystojny dwudziestodziewięcioletni kawaler, na dodatek utalentowany projektant gier. Swoje życie jednak wiązał, ze sportem, niestety wypadek i jemu pokrzyżował plany. To typ faceta, który ani myśli o ustatkowaniu się I założeniu rodziny. Pewnego wieczoru rolę się odwróciły. Sunny zachorowała, miała gorączkę i głośno płakała. Carysa robiła wszystko, co tylko mogła, by ja uspokoić, niestety nic nie pomagało. W końcu ktoś zapukał do drwi. Jakie było zdziwienie dziewczyny, gdy zobaczyła przed sobą Deacona. Sąsiad jednak nie przyszedł się awanturować, a pomoc młodej mamie. Sunny na jego widok się uspokoiła, a gdy mężczyzna wziął ją na ręce, usnęła. Ten tej nocy sporo się zmieniło między bohaterami, stali się sobie bliżsi. Z każdym dniem ich przyjaźń stała się coraz głębsza. *** Pierwszy raz spotkałam się, by ktoś w swojej książce wspomniał o dzieciach z zespołem Downa. Autorka w piękny sposób pokazała, że dziewczynka pomimo dodatkowego chromosomu, nie jest gorsza od "normalnego" dziecka. Dodatkowo przyjaźń dwójki głównych bohaterów jest urocza i słodka. Cała historia jest przewidywalna, jednak nie przeszkadzało mi to. Potrzebowałam właśnie takiej lekkiej fabuły. Książka od pierwszych stron mnie zaciekawiła. Sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać. Na dodatek lekkie pióro autorki spowodowało, że wystarczyło mi 12 godzin, by pochłonąć ją całą. W moim odczuciu "Antychlopak" to historia o przezwyciężaniu problemów pokazuje nam, że aby ruszyć dalej musimy przepracować swoja przeszłość. W innym przypadku prędzej czy później ona nas zniszczy. W książce w niej momenty, kiedy na mojej twarzy zawitał najszczerszy uśmiech, a charakter Deacona sprawiła, że na ten moment został on moim książkowym ulubieńcem ❤, Jeśli, ktoś jeszcze nie miał okazji zagłębić się w ich historie szczerze, polecam :) Brylantynaczyta.

Ha. Jak dobrze mieć sąsiada. Jak trudno znaleźć życzliwą, pomocną osobę. Pięknie opisana historia zaangażowania się mężczyzny w opiekę chorego chłopca..

Jak wszystkie książki tej autorki ta również wciąga od pierwszych stron.Książki Penelope zawsze biorę z zamkniętymi oczami. Pozycja obowiązkowa

Książka bardzo fajna, tej autorki książki biorę w ciemno i nigdy się nie zawiodłam

Polecam jak każda książka autorki nie rozczarowuję a wręcz uczy

Świetna książka. Polecam!

Nie podobała mi się

Bardzo wciagajaca

Polecam książkę.

"Antychłopak" to nie jest najlepsza książka Penelope Ward. Jednak co śmieszne, nawet jej średnie pozycje i tak są lepsze od wielu powieści wydawanych przez inne Autorki i reklamowanych jako najlepsze w ich dorobku. Nigdy nie odmówię Ward, ani w duecie, ani samotnie, bo co by się nie działo jej książki czytają się same, nie męczą mnie i zapewniają miłe chwile. Tak było i w tym wypadku, chociaż schemat z którego skorzystała, niestety nie jest ani świeży ani odkrywczy. Wobec tej Autorki mam wysokie wymagania, a ta lektura nie rzuciła mnie na kolana. A jednak mimo wszystko, niesie w sobie ważne przesłanie, a fabuła poprowadzona jest tak, że chcemy poznać dalsze wydarzenia i z zainteresowaniem przyglądamy się rozwojowi sytuacji między głównymi bohaterami. Deacon, tytułowy antychłopak, faktycznie nie jest zainteresowany poważnym związkiem. Co ciekawe, nie jest jednak typowym bohaterem romansu, do którego jesteśmy przyzwyczajeni, lubującym się w łatwych i nic nie znaczących podrywach, zmieniającym kochanki każdej nocy. Bardziej znajduje się gdzieś pośrodku, co na pewno działa na jego korzyść. Pomimo faktu, że dużo randkuje, a z żadną ze swoich dziewczyn nie wiąże przyszłości, to nawet na pierwszy rzut oka da się lubić. Niezwykle uczynny i miły, działa bezinteresownie i ma w sobie coś, co przyciąga do niego ludzi. Z każdą chwilą, którą poświęca Sunny i Carys, odkrywamy, że w tym mężczyźnie jest o wiele więcej- dobroci, empatii.. Ludzi ocenia po ich wnętrzu, a do dziecka, mimowolnie, pała niepohamowaną i czystą, ojcowską miłością. Ma jednak swoje uprzedzenia, które ogromnie rzutują na jego zachowanie, a są związane z nim samym. Uważa, że nie jest na tyle odpowiedzialny i godny, by stworzyć rodzinę i zdaje się, że nic nie jest w stanie zmienić jego zdania. Carys to dziewczyna, której marzenia poszły z dymem dawno temu. Zaprzepaszczona kariera kładła się cieniem na jej życiu, a nieplanowana ciąża stała się wisienką na torcie przyszłości, o której nigdy nie myślała, że będzie wieść. Pomimo wszystkiego co na nią spadło, ona jest silna i każdy dzień wita z wysoko podniesioną głową. Czy ma chwile zwątpienia? Czy czasem ma dość? Czy tęskni do rzeczywistości, gdy nie była odpowiedzialna za małego człowieka? Oczywiście. Każdy rodzic ma takie momenty, a co dopiero gdy jest się w tym wszystkim samemu. Carys z czasem uczy się, że nie ma niczego złego w tym, że poprosi o pomoc. Że wygospodaruje chwilę dla siebie. Że chce mieć z życia coś dla siebie i nie jest nieczuła na względy mężczyzn, a zwłaszcza Deacona. Jednak już została zraniona, pozostawiona sama sobie w jednym z najtrudniejszych momentów jej życia. Czy uda jej się zaufać ponownie? I czy aby na pewno Deacon jest dobrym wyborem? Czego w moim odczuciu było zbyt mało? 1.Humoru. Autorka przyzwyczaiła mnie do zabawnych momentów w swoich książkach, jednak najwidoczniej to bardziej domena duetu. Co prawda były momenty, które mogłyby uchodzić za śmieszne, jednak do mnie nie trafiły. 2.Chemii między bohaterami. Faktem jest, że oboje mówili o tym, ale ja nie do końca to czułam, brakowała mi tych iskier wylatujących z niemal każdej strony. Ich relacja autentycznie bardziej wyglądała na przyjacielską, z fantastyczną nicią porozumienia i wsparciem, ale aspekty pożądania i niepohamowanej namiętności były nie do końca przekazane w treści. 3.Dobrego przekładu- w opisie scen zbliżeń bywałam zażenowana- pusia, dzida, maczuga, to naprawdę nie było fajne i choć na szczęście nie powtarzało się notorycznie, to pozostawiło niesmak. Za plusy tej historii uważam poruszone tematy, które ją wyróżniają i są dla niej charakterystyczne, co w ilości wydawanych obecnie romansów uważam za istotne, tj. balet i zespół Downa. Autorka nie starała się spłycać choroby Sunny, ani powodować u niej cudownych skoków rozwojowych. Przekazała to realistycznie i myślę, że dla dużej ilości czytelników mogłaby to być naprawdę uświadamiająca lekcja. Co prawda reszta tematyki jest dość powtarzalna- samotne rodzicielstwo czy traumy wpływające na postrzeganie teraźniejszości. A jednak przekazała je i uargumentowała dość dobrze i przemówiło to do mnie. Odrobinę spłyciła samotne macierzyństwo, powinna pokazać więcej problemów Carys ze zwykła codziennością, jednak nie wpływa to znacząco na odbiór książki. Ogólnie rzecz biorąc, jak zawsze z resztą, polecam tę książkę, bo naprawdę warto sięgnąć po każdą pozycję od Penelope. A to, że ma w moim odczuciu niedociągnięcia, że czegoś zabrakło, niczego nie zmienia i tak pozostaje lekturą wartą przeczytania.