Alek i Pan Parasol (okładka twarda)

Agnieszka Lis jest autorką nie tylko powieści dla dorosłych, ale również bajek dla najmłodszych. Wprawdzie kilkuletnim dzieckiem dawno już nie jestem, ale uwielbiam sięgać po taką literaturę, porównując jednocześnie wysoki poziom wydawniczy książeczek oraz wciąż ciekawsze opowieści w nich zawarte. Pan Parasol mimo, że jest wiekowy, wciąż uwielbia zabawy w deszczu. Należał kiedyś do profesora, ale gdy wiatr złamał mu drucik, ten wyrzucił go na śmietnik... A przecież parasol ma taki ładny, czarny kolor! Na szczęście nie leżał na śmietniku zbyt długo, gdyż biegnący do dziadków sześcioletni Alek usłyszał jego śpiew i zabrał go ze sobą. Chłopiec uznał, że magiczne ręce dziadka potrafią wszystko, również naprawić parasol. Między Alkiem a Panem Parasolem nawiązała się przyjaźń, wszędzie wychodzili razem, bawili się w deszczu, nawet idąc spać Alek zabierał przyjaciela do swojego pokoju. Gdy Alek zranił się w nogę, by było mu radośniej Pan Parasol śpiewał piosenki. Bardzo duży nacisk Autorka położyła w tej książeczce na relacje wnuka z dziadkami. Babcia karmi drożdżówkami a na poprawę nastroju podsuwa kandyzowany agrest, zaś dziadek zawsze zaradzi na nudę Alka, opowie historię z przeszłości, puści bajkę z gramofonu czy zabierze do wesołego miasteczka. Dzięki temu, że chłopiec jest otoczony dobrymi i mądrymi ludźmi odkrył, że dobrze jest bawić się wspólnie z kolegami, pojeździć razem na rowerze czy usiąść na trawie, by zjeść podwieczorek. Wcześniej nie chciał się dzielić... Wspaniała i pięknie wydana książka z przesłaniami - nie tylko pokazuje dzieciom ważne wartości życiowe, ale również wskazuje im drogę do pozytywnych relacji z rówieśnikami. Nie pochwala mazgajenia, egoizmu, ale hołduje dzieleniu się, wspólnej zabawie i stawianiu się przeciwnościom losu, bo kolano można opatrzyć i pocałować a popsuty rower naprawić :) Duża czcionka, sporo ilustracji oraz ciekawa fabuła - doskonały sposób na ćwiczenie nauki czytania, młodsze dzieci chętnie posłuchają tej historii z ust rodziców. Świetny prezent pod choinkę. Podsumowując - "Alek i Pan Parasol" to hymn na cześć przyjaźni, która wcale nie musi nawiązać się między ludźmi, przedmioty też mogą doznać tej magii. To również opowieść o smutku, porzuceniu, poprawie nastroju, ale również o marzeniach i byciu rozpieszczanym przez dziadków. Dzięki tej książeczce można z nostalgią powrócić do lat dziecięcych. Polecam! Patrycja (9l.) Alek ratuje Pana Parasola, idzie do wesołego ciasteczka, dowiaduje się co to jest maglofon i jeździ na rowerze. Każdą z tych przygód odbywa z nierozłącznym przyjacielem - Panem Parasolem. Chłopiec ratując parasol, nie tylko uzyskał przyjaciela, ale i też doradcę, który na każdym kroku pomaga chłopcu stać się lepszym człowiekiem. Pan Parasol po latach spędzonych u profesora i słuchaniu nudnych "opowieści" starego wieszaka, chętnie podjął się wyzwania spędzenia reszty życia u 6-letniego chłopca. Dziecko ma szalone pomysły, które wykorzystuje do wielu zabaw. Alek nie odstępuje parasola na krok. Książka idealna dla dzieci w wieku od 4-9 lat. Książeczka bardzo mi się podobała, polecam ją dzieciom, dorosłym, a także parasolom ciekawym świata:)

Alek i Pan Parasol, to pierwsza książka tej autorki, którą miałam okazję przeczytać, przeznaczona dla dzieci. To pełna humoru książeczka składająca się z kilku opowiadań, w których głównymi bohaterami są sześcioletni chłopiec i jego magiczny przyjaciel. Alek ma 6 lat. Któregoś dnia biegnąc do dziadków zauważył obok śmietnika stary parasol. Niewiele się zastanawiając zabrał go ze sobą i poprosił dziadka o naprawienie. Od tej chwili Alek i Pan Parasol stali się nierozłącznymi przyjaciółmi, dla których czas spędzony razem był nie tylko wspaniałymi przygodami, ale również czasem nauki zachowania w różnych dziecięco-życiowych sytuacjach. Alek jest dzieckiem takim jak wielu chłopców. Beztroski, radosny i szczęśliwy, a czasami psotliwy. (…) Alek zastanawiał się, jak mama przyjmie jego nowego przyjaciela. Nie zawsze reagowała z entuzjazmem na pomysły Alka. Nie spodobała jej się żaba w cukiernicy i nie przekonał jej argument, że żabie też się należy coś słodkiego do życia. Podobnie było z hodowlą patyczaków w szafce z mąką, a także wyhodowania ropuchy z kijanek, podjęta przez Alka w kuchennym zlewie. (…) Dawno temu, kiedy moje dzieci były małe, bardzo często czytałam im książeczki, teraz odkąd mam wnuczkę moja miłość do literatury dziecięcej wróciła, i dumna jestem z tego, że moja wnusia czerpie z tego mojego czytania taką samą satysfakcję jak babcia. Ta książeczka jest tak właściwie poradnikiem dla dorosłych i dla dzieci, jak poradzić sobie w niektórych sytuacjach. Autorka udowadnia, że nie ma nic lepszego nad zabawy na świeżym powietrzu i zachęca do zabaw na podwórku, bez względu na pogodę, bo przecież nie ma złej pogody, może być tylko nieodpowiedni do niej ubiór. Moim zdaniem jest to bardzo ważne w dzisiejszej dobie komputeryzacji, gdzie już trzyletnie dzieci potrafią płynie posługiwać się smartfonem, laptopem czy tabletem, włączać samemu bajki i filmy. Pół biedy jak są to bajeczki zabawne lub edukacyjne, ale ileż mamy teraz bajek prezentujących przemoc, zło, strach. Czy nie lepiej zamiast tego pobiegać z piłką, pojeździć na rowerze, albo usiąść i poczytać dziecku zabawną książeczkę? (…) Alek ucałował dziadka, porwał parasol i wybiegł na podwórko. Tam bawił się z kolegami. Przestało już padać, nikomu nie chciało się siedzieć w domu. Długo razem biegali. Bawili się świetnie, aż… chłopiec się przewrócił. Nie pierwszy raz oczywiście. Mali chłopcy przewracają się dosyć często, prawda? (…) Pięknie przedstawione relacje nie tylko między dzieckiem a dorosłym – między wnuczkiem i dziadkiem, czy między synem i rodzicem, ale również relacje między dorosłymi, a nawet śmiało mogę napisać BARDZO dorosłymi, czyli seniorami. (…) Babcia do herbaty przygotowała jeszcze kilka ciasteczek. Potem obydwoje siedzieli na kanapie, zmieniali kasety i przytulali się do siebie. Nawet gdy światła wszędzie dookoła już pogasły i kiedy Alek z Panem Parasolem już dawno spali. (…) Czyż nie jest to przykładem szczęścia? A przecież jeżeli chcemy, aby nasze dzieci były szczęśliwe, to powinniśmy zadbać o to sami, pokazując im na czym to szczęście polega. A szczęście to nic innego, jak umiejętność dzielenia się z innymi i tu również autorka w bardzo ciekawy sposób zachęca dzieci do dzielenia się. Wiadomo, że nie wszystkie dzieci chcą dzielić się tym co stanowi ich własność, są takie, które nie uznają wręcz korzystania innych, z ich zabawek, są zazdrosne o ludzi (mamę, tatę, babcię, rodzeństwo) nie zdając sobie sprawy z tego, że przecież kiedy one coś komuś dają do zabawy, to potem będą miały okazję pobawić się jego zabawką. Na uwagę w tej książeczce zasługuje również podejście do przyjaźni. Piękne i takie prawdziwie dziecięce. Przedstawiona tu przyjaźń między chłopcem a rzeczą – w tym przypadku parasolem, a właściwie to Panem Parasolem, to często spotykane u dzieci zjawisko, nie zawsze jednak postrzegane przez dorosłych jako coś pozytywnego. Dzieci często wymyślają sobie przyjaciół, czasami jest to lalka lub inna zabawka, a czasami przybyłe z wyobraźni dziecko. Moja wnuczka na przykład, ma przyjaciółkę Mariannę. Potrafi opowiadać o niej godzinami, w my doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że Marianna żyje tylko w jej fantazji. Ta książeczka jest przeznaczona dla dzieci, ale dobrze by było, aby dziecko czytało ją razem z kimś dorosłym. Nie wszystkie dzieci mają bowiem szeroki zasób słów, i dla mojej wnuczki, która ma niecałe trzy i pół roku, niektóre wyrazy były problemem, który musiałam wytłumaczyć. Dla nas dorosłych słowa takie jak „leciwy”, „kandyzowany”, „sędziwy” czy „hierarchia” to słowa, których znaczenie znamy od lat, ale dziecko może się poczuć w nich nieco zagubione. Polecam tę książeczkę wszystkim rodzicom i babciom/dziadkom do wspólnego czytania. Oczywiście polecam również dzieciom, które już czytają samodzielnie. Ta lektura jest niby dla czytelników w wieku 6+ ale moja trzyletnia wnuczka, też się przy niej nieźle bawiła. Szczególnie, że tekst został obrazkowo przeplatany ilustracjami pani Patrycji Posyłajki.