Ala Baba i dwóch rozbójników (okładka twarda)

Lubię być zaskakiwana przez opowieści dla dzieci. Przyglądając się okładce „Ali Baby i dwóch rozbójników” Joanny Wachowiak, spodziewałam się opowieści o kosmicznych przygodach, a w pakiecie dostałam mądrą historię o przełamywaniu stereotypów i umiejętności patrzenia na świat oczami innych ludzi. Ciągle jestem zdziwiona pomysłowością autorów książek dla dzieci, którzy mają niespożyte koncepty na pokazywanie młodym czytelnikom świata i emocji odczuwanych na co dzień. Bohaterką książki jest dziesięcioletnia Ala, która posiada zachwycający talent do wymyślania i opowiadania fantastycznych przygód. Rekompensuje sobie w ten sposób udręki życia, czyli konieczność dzielenia pokoju z młodszymi braćmi bliźniakami, brak przyjaciół i nieciekawych sąsiadów, wśród których szczególnie nie przepada za Sebą oraz starszą panią narzucającą wiecznie swoje towarzystwo i domowe słodycze. Jest jeszcze Dominika – dziewczynka z bogatego domu, która zadziera nosa. Czy rzeczywiści świat widziany oczyma Ali jest taki szary i nieznośny? Zmiana jej sposobu myślenia przychodzi stopniowo od chwili, kiedy jej bracia wracają z przedszkola zasmarkani i muszą zostać w domu, a mama prosi starszą sąsiadkę o pomoc w opiece nad nimi. Aby zająć czymś znudzonych chłopców, Ala opowiada im o podróżowaniu po kosmosie i obiecuje ich wkrótce zabrać ze sobą na te trochę zabawne, a trochę niebezpieczne wycieczki. Ala odwiedza planetę, na której mieszkają wszystkie zepsute przez dzieci zabawki świata, które chcą się teraz odegrać na dziewczynce i zmuszają ją do naprawiania. Na szczęcie udaje się jej wydostać. Innym razem trafia do świata całego ze słodyczy, zamieszkiwanego przez babcie, które tylko pieką, smażą i gotują pyszności dla dzieci i nie znoszą słowa sprzeciwu, gdy ktoś odmawia jedzenia. Ląduje też na planecie, której mieszkańcy chcą tylko przeprowadzać eksperymenty oraz na takiej, gdzie mieszkają sami bogaci ludzie i nic nie robią. Każda z tych historii odnosi się do jakiegoś stereotypu dotyczącego osób z jej otoczenia, który zrodził się w głowie Ali. Wizyta na każdej planecie zmienia spojrzenie dziewczynki, otwiera oczy na to, że jej bliscy nie są tacy, jak się jej wydawało. Bracia nie są tylko uciążliwymi współlokatorami, Seba nie jest tylko mazgajem, sąsiadka nie jest tylko zbzikowaną staruszką, a Dominika wcale nie zadziera nosa i nie jest tak szczęśliwa, jak mogłoby się Ali wydawać. Nawet jej szare osiedle w rzeczywistości jest bardzo przytulne. Książka jest pomysłowa i zabawna. Wymyślane przez Alę historie są niezwykłe i dowcipne. Do tego dochodzą opisy jej relacji z braćmi, rodzicami i koleżankami, które uczą, że nie warto oceniać nikogo na pierwszy rzut oka, bo można się srogo pomylić. Została starannie wydana i zabawnie zilustrowana. Ma też swoją kontynuację. Warto ją uwzględnić w swoich literackich planach zakupowych dla co najmniej siedmiolatków.

Wiele się tutaj dzieje, młody czytelnik nie tylko spędzi miło czas przy tej książce, ale także będzie miał okazję przemyśleć kilka istotnych życiowych kwestii takich jak samotność, ocenianie kogoś po pozorach czy też bieda. Nie martwcie się, to wszystko jest wplecione w tekst i wcale nie jest tak poważne jakim się wydaje. Moim zdaniem całość jest naprawdę ciekawa. Stron jest tutaj sporo, tekstu także, ale jest też dużo ilustracji, a wszystko podzielone jest na rozdziały więc książkę tę czyta się szybko, szczególnie, że naprawdę potrafi wciągnąć :) Polecam jak najbardziej!

"Ala Baba i dwóch rozbójników", czyli najnowsze "dziecko" autorki. Główną bohaterką jest dziewczynka o imieniu... Ala, której największym utrapieniem są jej bracia bliźnięta. Sposobem na ich ujarzmienie okazuje się snucie opowieści o wyprawie w kosmos. Dziewczynka posiada niezwykle bogatą wyobraźnię, więc nie ma najmniejszych problemów z wymyślaniem kolejnych gwiezdnych przygód. Bracia są bardzo nimi zainteresowani i wciąż proszą o więcej. Jednak nie jest to książka o kosmicznych podróżach. Joanna Wachowiak wplotła tu w bardzo fajny sposób wiele cennych wartości. Ale ma w klasie dziewczynkę, której zazdrości... Czego? Ano tego, że jej koleżanka ma wszystko. A przynajmniej tak się Ali początkowo wydaje. Jednak czy naprawdę Ala ma czego zazdrościć Dominice? Czy wielki dom i piękny samochód dają szczęście? Dlaczego starsza Pani - sąsiadka Ali tak często wszystkich zagaduje i każdego częstuje ciastem? Dlaczego Sebastian płakał w szkole i czemu nie ma przyjaciół? Co łączy wszystkich bohaterów opowieści i czy może z tego wyniknąć coś dobrego? Czy zdołają pomóc sobie nawzajem rozprawić się z codziennymi troskami? Czego dziecko może się nauczyć czytając opowieść o Ali, jej rodzinie i przyjaciołach? Przede wszystkim tego, by nie oceniać innych zbyt pochopnie. Nie "skreślać" kogoś tylko dlatego, że coś nam się na jego temat wydaje. Czasem trzeba dać szansę, by się lepiej poznać. Być może okaże się, że "dziwni" koledzy staną się dla nas najlepszymi przyjaciółmi? Może się też okazać, że ich życie wcale nie jest tak kolorowe i piękne jakby się wydawało! Że ktoś nie płacze dlatego, iż jest beksą, ale z bardzo ważnego powodu. A starsze sąsiadki, to nie wścibskie babcie tylko spragnione towarzystwa samotne osoby marzące o tym, by znów czuć się potrzebne. Mały czytelnik dzięki tym historiom przekona się, że wstyd i zazdrość nie są dobrymi cechami. Należy doceniać to mamy, a nie porównywać się z innymi. Może czasem warto pomyśleć o tych, którzy nie mają niczego... Książka jest pięknie wydana. Niewielki format, piękna (miła w dotyku - znowu) okładka, przesympatyczne ilustracje Teresy Zalewskiej i fantastyczne przesłanie płynące z całej historii. Jest to publikacja, która idealnie nadaje się zarówno dla chłopców, jak i dziewczynek. Ze względu na wartości jakie można z niej wyciągnąć polecam ją też dorosłym, którzy niekiedy nie potrafią cieszyć się tym co mają wciąż pragnąc więcej! Ten wspaniały tytuł wzbogacił naszą prywatną kolekcję książek autorstwa Joanny Wachowiak. I muszę przyznać, że ze wszystkich posiadanych podoba mi się najbardziej! POLECAM..., a autorkę proszę o więcej :) Więcej na blogu Zwykłej Matki