666 (New Edition) (CD)

No to teraz czekamy do marca na nową płytę ta "nowa edycja" brzmi nieźle.

Stary materiał w nowej odsłonie. Polecam, warto.

Piękne wznowienie, jakość nagrania za.....sta, polecam, miło powspominać młode lata, jak się Kt-a na żywo słuchało. Polecam.

Wspomnienia z młodzieńczych lat a zarazem świeża siła i dojrzały vocal p Romana

Ok. Czas dodać łyżkę (?) dziegciu do tego miodu. Romek z ekipą wzięli się za odświeżenie płyty która jest na tyle legendarna że nigdy nie powinna być nagrywana na nowo. Jak dla mnie to tak jakby Metallica nagrała na nowo mastera bez hetfielda na wokalu albo Slayer i reign on blood z wokalem a'la Kelly family... Niestety mieli tego pecha że pochwalili się "dziełem" na Spotify inaczej pewnie nigdy by mi nie przyszło do głowy tego przesłuchać. Paradoksalnie najsłabszym punktem płyty jest sam Kostrzewski który delikatnie mówiąc nie ogarnia już partii sprzed 30 lat. O ile kilka kawałków muzycznie (czyli gitarowo) zyskało o tyle hity takie jak diabelskie domy to nieporozumienie. Pamiętam jak za czasów szkoły katowalem "szóstki" i nie mogłem nadziwić się że ktoś jeszcze skucha iron maiden jeśli to Polacy potrafią nagrać TAKĄ muzę. Cóż... Po przesłuchaniu nowych szóstek i np. Book od souls już mogę. Roman powinien pożegnać się z dziełami wokalnymi zaraz po różach. Zwierciadło nie przyniosło już chluby a dalej była tylko równia pochyła. Kropka nad i tej płyty to czarne zastępy które już nie drwią z marności ciał (może dlatego że zmienili hmmm.. legendarny tekst?) ale serwują nam jakaś kur*a poezję śpiewana która zapewne przypadnie do gustu wszystkim fanom kapel pokroju Kings od Leon. Wg mnie "kat" upadł tą płytą niżej niż Metallica z st. anger czy Megadeth z riskiem. Ale świadom jestem że to moje zdanie i piz*om w rurkach może się spodobać

Powiedzieć o tej płycie, że jest dobra to nic nie powiedzieć. Nowa edycja kultowej płyty KAT-a jest po prostu fantastyczna. Wokal jest wolniejszy ale bardziej dojrzały i co najważniejsze zrozumiały. Wreszcie po tylu latach mogę odłożyć stare CD z 666 na półkę i delektować się tekstem i wokalem Romana. Pomysł fantastyczny. Zakup dla fanów KAT-a obowiązkowy. Czuć świeżość płyty mimo upływu lat - to zupełnie inny album pomimo tego samego tekstu i muzyki. Inny ale chyba lepszy.

Pierwsze co rzuca się w uszy, to bardzo głębokie brzmienie płyty. Chyba najlepiej wyszły bębny Irka, piękny organiczny klik stopy, mocny ciężki werbel. Czuć groove, balans beczek. Można było troszkę więcej blaszek puścić w miksie. Gitarowo też przyzwoicie, choć odnoszę wrażenie, że można było zrobić trochę cięższe brzmienie riffów. Zdecydowanie lepiej wypadają natomiast same solówki. Wokale Romka w końcu czytelne! Nie trzeba kukać do wkładki hehe. Miła to niespodzianka dla fanów i pełna pewnych kosmetycznych zmian aranżacyjnych.

Otwierający płytkę „Metal i Piekło” rzęzi na początku bardzo blackowo, później motoryka zmienia się w dobry heavy/thrash. Wszystko bez większych zmian, trochę inne przejścia, podwójna stopka i improwizowane solo z zachowaniem starego szkieletu. „Diabelski Dom Cz. I”, „Morderca” nie przynoszą również jakiś większych rewolucji, pod względem przemian podobnie do pierwszego utworu. Pierwszą poważną nowinką będzie wstawka wokalna Romana w „Masz Mnie Wampirze”. Patent muzyczny znany fanom z koncertówki „38”, tym razem pod wolny motyw Roman nie wymienia Czortów, tylko funduje znane nam już wersje zaśpiewów w stylu szwedzkim hehe. Może lepiej by to wyszło gdyby pojawiły się tam jakieś bluźniercze sformułowania? Jest na pewno inaczej, ale czy lepiej? Kwestia gustu. Mi to w odbiorze absolutnie nie przeszkadza. Zasadniczo zmienił się „Czas Zemsty”, który tym razem nie kończy się stopniowym wyciszaniem, ale popisowym solo, bardzo drapieżnym i łapiącym momentami emocjonalne neurony.

W ogóle podejście do solówek na tej płycie jest zdrowe - ekologiczne. Nikt na siłę nie kopiuje Luczyka, Pistelok i Radecki odciskają na nagraniach swoje własne Ja i chwała im za to! „Noce Szatana” nie są tak drapieżne jak na „38”, ale już na starych szóstkach ten utwór wypadł lżej… Nie wspominając o pierwszej edycji winylowego singla. Roman recytuje część tekstu, gardło po latach koncertowych wojaży zużyło się, jednak nowy patent na śpiewanie tych kompozycji jest równie interesujący jak i zjadliwy (I takie małe niewinne kłamstewko we wkładce dotyczące autora tekstu fiu fiu, ćwierkają ptaszki). Bardzo czekałem na „Diabelski Dom Cz. III” (dlaczego Cz. II, ukazała się dopiero na „Oddechu”, może ktoś z Was zna odpowiedź?). W tym utworze nijak do cholery nigdy nic nie rozumiałem, oprócz „Głodny seksu dom, po nodze stąpa szczur”, no i może jeszcze kilku frazach. Wreszcie ten utwór zabrzmiał wyraźnie! A ten genialny tekst prosił się oto przez tyle lat… Super wyszło solo, które według mnie bardziej rajcuje niż na oryginale. Riffy tylko mniej krwiożercze… Wspaniały utwór, wspaniałe wykonanie!

Doskonale wypadła także „Wyrocznia”, która stała się smoliście ciężka, rozbudowana. Przed szybkim atakiem pojawia się znane z koncertów zawodzenie Romka i krzyk, akcent na bębnach (brak tylko odliczeń na hi-hacie, choć licząc w głowie przerwa ma tyle samo: raz: raz, dwa, trzy, cztery – atak!). Jak komuś może się to nie podobać? „Wyrocznia” zawsze była żelaznym punktem koncertowym nowego i starego Kata, także cieszy fakt bardziej koncertowej odsłony na płycie. Tytułowy „666” przypomina wykonaniem wersję z „Somewhere In Poland”, jest ona nieznacznie wydłużona. Może tekst w nowym wykonaniu nie jest już tak diabelski i bezkompromisowy, ale sam utwór fajnie leci do przodu. Końcówka w postaci utworu „Czarne Zastępy” troszeczkę mnie rozczarowała. Ten utwór to istna koncertowa petarda i szkoda, że panowie kaci nie popuścili bardziej wodzy fantazji. Można było nieco szybciej, z większym brudem. Niemniej jednak oceniam płytę w wysokiej nocie. Super brzmienie, odwaga wykonawcza. Podziwiam szczególnie Romana i Irka, za formę i siłę, że im się jeszcze chce
i robią to naprawdę zajebiście. Teraz pozostaje im „tylko” nagrać nowy studyjne krążek, oby zdążyli to zrobić, a wszystkim niedowiarkom czapki spadły z głów, zanim trafi je topór – wiadomo kogo…

Na nowo nagrany debiut kopie równie mocno co przed lat. Słuchać głośno i często - nie ma co się rozpisywać, pozycja obowiązkowa mimo,że każdy zna debiut na pamięć

fantastyczna reedycja-nowoczesne mięsiste brzmienie w porównaniu do pierwotnego wydania

I znowu mam 14 lat, kiedy to pierwszy raz wpadła mi w ręce kaseta (taaak, kaseta!) "Metal and Hell" a potem jej polskojęzyczna wersja "666"! Tym razem mamy album nagrany na nowo, który jest świeży i brzmi wspaniale, potężnie, dostojnie i nadal przywołuje w pamięci te godziny spędzone na KATowaniu kaset zamiast na odrabianiu lekcji! I nie obchodzi mnie kto się w zespole z kim pokłócił i o co im poszło. Dla mnie liczy się "metal i piekło"! \m/