Ostatnia (niestety!) już część bestsellerowej trylogii Suzanne Collins. Wartka akcja, zaskakujące zwroty w historii Katniss i Panem, które stają się mroczniejsze i groźniejsze niźli te znane z poprzednich części cyklu. Nasza protagonistka musi ostatecznie zmierzyć się ze swoimi demonami, uratować świat i - co najważniejsze - siebie. Naprawdę świetna literatura, nie tylko dla młodego czytelnika. Szczerze polecam,
Maciej Jankowski, empik Olsztyn

Tą część trzeba sobie dawkować, jak kawałki ulubionej potrawy. Zbyt wiele w niej emocji i zaskoczenia na jeden łyk. Znakomita. Poruszająca. Zapadająca w pamięć.

"Katniss Everdeen wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą.
Katniss mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. "

Wciągu czytania książki nie wiedziałem co się ze mną dzieje. Po mrożącej krwi "W pierścieniu ognia" sięgnąłem po ostatnią książkę z trylogii "Igrzyska śmierci", mogę powiedzieć że to były niezapomniane chwile. Te emocje, wzruszenia, nerwy to co znajdziecie w książce.
Szczerze najlepsza z trylogii. Jak w pozostałych częściach na okładce jest przepiękny, uwolniony kosogłos.

Suzanne Collins podjęła się rzeczy trudnej – w trzech tomach stworzyć świat, a potem rozwikłać jego największe problemy. I choć tom drugi jej cyklu wskazywał na to, że może być z tym poważny problem, część trzecia radzi sobie znakomicie. Tak, to już naprawdę koniec „Igrzysk śmierci”.

Katniss zwyciężczyni "74 Głodowych Igrzysk", a także uczestniczka " Ćwierćwiecza Poskromienia", zostaje porwana do trzynastego dystryktu, gdzie dochodzi do siebie. Przeciwstawia się propagandom Kapitolu, staje się symbolem rebelii, kosogłose. Za każdy jeden krok dziewczyny, setki ludzi umiera z jej winy, nie obwiniajmy ją o to, ona to robi dla wolność. Spokojne życie i sielanka na słońcu w Kopitolu się skończyła, teraz to rebelia, dyktuje swoje prawa, lecz Kapitol niczym uzbrojona forteca, nie da się tak szybko pokonać, próbuje wytrwać do końca i posuwa się za daleko.

Książka nie przypomina niczym poprzednich dwóch tomów, jest o wiele na wyższym poziomie, by ją przeczytać trzeba mieć silną wolę i mocną głowę. Co spotka cie w książce może przypomnieć ci brutalne życie w którym żyjesz. Książka jest skierowana na trzy punkty, myśli, uczucia, emocje. Wiele z nich wcale nie oczyści obrazu otaczającej rzeczywistości, wręcz przeciwnie, wprowadzi jeszcze większe zamieszanie w pozornie prosty ład nowego świata, o jaki toczy się walka. Życie w którym muszą się zmagać jest przerażającym, tam nie panuje wieczne szczęście. Wiele osób mówi że by chciała być jak główna bohaterka, lecz się myli, ponieważ nie znam takiej osoby która by wytrzymała w takiej presji, którą Panam narzuca. Najważniejsze dla mnie, co przykuło moją uwagę jest to że, żądza władzy, jest okropna i nie popłaca, bo zazwyczaj kończy się klęską. lektury całej tej serii – poszukiwanie odpowiedzi o sens i zrozumienie samego siebie oraz swojego własnego miejsca w życiu, oczywiście w perspektywie szerszej niż czubek własnego nosa. Tu chodzi przede wszystkim o podejmowanie decyzji, od których zależy nie tylko od Katniss i jej najbliższych, ale w pewnym sensie kształt całego przyszłego świata w którym się znajduje.

Koniec książki poruszy każdego, także poróżni wiele osób. Zdobędzie ona wielu wielbicieli, a także wrogów. Samotność która nas spotyka może być okropna, warto mieć osoby które są nam najbliższe, możemy im ufać, ale pamiętaj że nawet ta osoba może cie zdradzić. Posiadanie opinia o złych ludziach, których nie znamy, tylko takie widzi mi się, nie znaczy że ta osoba musi być brutalna, na pewno jest podła, ale do pewnego stopnia. Collins zakończyła tą trylogię w zgrabnej i poręcznej książce, która trzyma w napięciu czytelnika aż do ostatniej strony, nie pozostawia żadnych miejsc na dopiski i to jest dobre. Co wprawia czytelnika że chce więcej, ale że chcieć nie znaczy że będzie. Podsumowując książka według mnie wypadła najlepiej z tych trzech części. Polecam do przeczytania. :) Dziękuję za te piękne chwile :) Aż żal że nie będzie więcej

,,Kosogłos"to rzeczywiście najlepsza część z całej trylogii.Bardzo podobało mi się to,że do końca nie wiedzieliśmy jak książka się skończy.W tej części autorka postanowiła też pokazać Katniss już nie jako dziecko zagubione na arenie Igrzysk,ale dziewczynę zastanawiającą się nad moralnymi aspektami walki i nad własnym postępowaniem względem Gale'a i Peety w ciągłym szumie wojny,udawania i politycznych rozgrywek kosztem życia zwykłych ludzi.Zakończenie z pewnością jednym bardzo się spodoba,a innych nie zadowoli.Ja początkowo trochę się rozczarowałam,ale po dłuższym zastanowieniu dochodzę do wniosku,że dobrze,że skończyło się właśnie tak.Epilog potrafi natomiast wycisnąć łzy z oczu,choć ciężko powiedzieć dlaczego;)

Ogólnie mówiąc III tom był najbrutalniejszy ale też pełno tu zwrotów akcji co wciąga czytelnika , dla mnie nie wyjaśnione zostają okoliczności śmierci Prim za to mały minus Nie zgodzę się z opiniami że trójka była najsłabsza patrzę na młodą bohaterkę którą targają uczucia do dwojga przyjaciół ale też chęć zabicia Snowa ,dużo tu przemyśleń zgoda ale czy nie o to chodzi w całej trylogii że bohaterka musi wybierać co dobre dla jej bliskich . W moim odczuciu II tom wypada trochę blado aczkolwiek nie zmienia u mnie to zdania że cała Trylogia jest fantastyczna i fajnie,przyjemnie się ją czyta.

Zakończenie nie jest dołujące, raczej... niespodziewane. Spodziewałam się, że Katniss przez całą książkę będzie rozwodziła się nad miłością i wybierała pomiędzy dwoma mężczyznami i przy okazji uratuje świat,ale spotkała mnie miła niespodzianka. "Kosogłos" jest niesamowitą książką i polecam ją każdemu, kto chce się oderwać od tych szmatławców, którymi wydawcy raczą młodzież.
Wariaci.
Ludzie, którzy nie cofną się przed niczym, byleby stanąć na szczycie.
Śmierć, dużo śmierci.
I na samym końcu Katniss.
Gorąco polecam!

Muszę przyznać, że zgadzam się z IzuUu... Seria zdecydowanie godna przeczytania, ale 3 część.. Najgorsza. -.- Kosogłos zdaje się być taki.. pusty? Nie przeszkadzają mi walki, lejąca się krew, ani śmierć bohaterów. Przeszkadza mi natomiast brak jakichkolwiek uczuć iten pośpiech. Tak, jakby autorka miała pomysł, ale w połowie go zmieniła. ;/ Osobiście gorąco polecam tą serię, pomimo kilku niedoskonałości w ostatniej części. ;)

Nareszcie się doczekałam! Mam szczerze dość nieoficjalnych tłumaczeń w intenrecie, a po prostu MUSZĘ przeczytać ostatni tom tej trylogii! Po przeczytaniu dwóch poprzednich części szczerze zachęcam do lektury. Jak na razie cała seria zachwyciła mnie oryginalnością. To nie zwykła bajeczka dla dzieci, tylko powieść o tym, jak młodzi ludzie mogą zmienić świat.
Ambitnie i z klasą. Polecam. ;)

Według mnie jest to zdecydowanie najsłabsza ze wszystkich części. Najlepsza była pierwsza. Niestety ostatnia jak dla mnie nie zachowała tego klimatu który tak mnie urzekł. Nie widzę w niej nic zaskakującego, ani wzruszającego, ani wciągającego. Gdyby tak wyglądała pierwsza cześć trylogii z całą pewnością nie sięgnęłabym po kolejne części.

Choć czytałam wiele pochlebnych komentarzy, uważam, że Suzanne Collins zepsuła ostatnią część "Igrzysk śmierci". To zdecydowanie najgorszy tom tej trylogii. Akcja jest nieciekawa, a zakończenie denne. Osobom, które czytały poprzednie części radzę, by nie popsuły sobie opinii o "Igrzyskach..." i nie czytały tej książki.

Piękna książka.... podziwiam Coollins za stworzenie tak wspaniałej i zaskakującej książki! 3 i ostatnia część igrzysk jest najlepsza! Cały czas trzyma w napięciu aż nie można oderwać się od czytania, bo już chcesz wiedzieć to Katniss w tej sprawie zrobi. Ta książka w nie jednej sytuacji doprowadziła mnie do łez, chodź znalazł się moment gdzie mnie trochę zawiodła, ale to było tylko chwilowe zwątpienie, które zamieniło się w wielkie zaskoczenie i dumę z Katniss. Wiele razy płakałam, w nie których sytuacjach nawet się śmiałam, lecz przez całą książkę odczuwałam prawie to samo uczucie - niepokój i zdumienie. Niestety jak na igrzyska przystało, to i w tej części ktoś umiera - i właśnie śmierci niektórych osób mnie doprowadziły do rozpaczy, ale wiedziałam, że giną w słusznej sprawie.... Na pewno kilka ostatnich działów, zwala z nóg - takiego zakończenia w ogóle się nie spodziewałam! Hehehe Katniss jako psychopatka :)
Cała książka jest wyśmienicie napisana, z wyczuciem, trzyma w napięciu, a przede wszystkim jest najlepszą częścią Igrzysk Śmierci! Polecam i to z wielką radością ;)

Zdania są podzielone. Z pewnością nie zgodzę się, że jest bez sensu. Ktoś napisał, że "tyle okropieństwa, krwi, okrucieństwa było na nic".
Właśnie, że po coś. Ktoś kto (jak nie chwaląc się ja) interesuje się trochę historią, to zrozumie. Autorka w podziękowaniach nawiązuje do Greków. Zastanowiło mnie to. Nasuwa mi się skojarzenie z Wojną Peloponeską. Samo pojęcie Dystryktów odseparowanych trochę jak Polis. Kapitol to Ateny - pełne myślicieli, którym nie przeszkadza wyzysk podporządkowanych polis. Wkracza Sparta - Trzynastka, państwo ucisku i żelaznej dyscypliny. Polis przyłączają się do niej licząc na wolnośc. Spotyka je zawód. Sparta wygrywa wojnę kosztem całej Grecji, po czym kontynuuje politykę Aten.
Jeżeli chodzi o wątki emocjonalne to nie mam zastrzeżeń. Nie jest przesłodzone, ale nie jest też zgnębione. Pojawia się oskarżenie o epilog. Chyba nie mógł byc inny i nie musiał, bo to epilog. ;]
Książka trzyma w napięciu i wciąga, a przy tym nie jest utopijna, polecam!

Najpierw obejrzałam film, dopiero później wzięłam się za książkę - z jednej strony to dobrze, gdyż boję się, że mogłabym się rozczarować taką a nie inną aparycją bohaterów, z drugiej jednak gorąco ubolewam nad faktem, iż pierwsza część kompletnie mnie nie zachwyciła - jak mogła, skoro doskonale wiedziałam, jakie przygody spotkają Katniss? Po drugą część sięgnęłam z miarowym entuzjazmem, chłodnym dystansem, aby przypadkiem nie oczekiwać zbyt wiele, jak było w przypadku "Igrzysk śmierci". Jakież było moje zdumienie, gdy w ciągu jednego dnia przeczytałam całą "W pierścieniu ognia", przerywając jedynie na zjedzenie posiłku. Zakochiwałam się w bohaterach, ich złożonym charakterze, znakomitym opisaniu wydarzeń rozegranych na arenie.
Przeczytałam "Kosogłosa" i stwierdzam, że to najpiękniejsza, najlepsza część ze wszystkich - nie dziecinna, skłaniająca do myślenia, czasem przygnębiająca. Dziękuję autorce za nowych, wspaniałych przyjaciół. Dzięki nim dojrzałam.

Po przeczytaniu Igrzysk i W pierścieniu Ognia z niecierpliwością oczekiwałam Kosogłosa. Miałam nadzieję, że ostatnie część trylogii będzie tak samo dobra jak poprzednie. Susanne Collins mnie nie zawiodła. Kosogłos to piękna książka pełna niespodziewanych zwrotów akcji, charakterystycznych dla autorki. Poznamy też odpowiedzi na większość dręczących nas zagadek. Wiele osób zginie, czego raczej wszyscy się spodziewamy.
Przez pół książki ryczałam. Właściwie to Kosogłosa czytałam z otwartymi ustami :) Zakończenie jest zaskakujące i lekko dołujące. Ale moim zdaniem idzie na plus Kosogłosa i całej serii, bo w końcu autorka słynąca z niebanalnych książek musiała niebanalnie zakończyć :) Polecam wszystkim, tylko ostrzegam, że przy całej trylogii, także przy Kosogłosie należy zaopatrzyć się w dużą ilość wolnego czasu ;]

Po przeczytaniu drugiej części, która w moim przekonaniu nie dorównywała pierwszej, po "Kosogłosa" sięgnęłam zniechęcona i zdystansowana. Jednak ta książka przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Po raz kolejny autorka wykazała się odwagą kierując torami tej historii w taki, a nie inny sposób. SPOILER ALERT!!! Realizm książki, to jak bardzo jest życiowa, nie przesłodzona i nie zniekształcona na potrzeby happy endu jest wspaniałe. Śmierć Prim, Finnicka oraz urwanie kontaktów z Galem - to nie jest coś czego można by się spodziewać. Arcydzieło. Zwroty akcji, nieprzewidywalna fabuła. To po prostu wisienka na torcie, uwieńczenie wspaniałej trylogii. Moja ocena to 10/10.

Zdecydowanie najlepsza część. Jest nie tyle co najbardziej brutalna co i najbardziej sentymentalna. Czyta się ją jednym tchem. Jest się tam naprawdę.Czuję się tam zapach krwi.Ciekawie pod koniec? Oj,chyba nie. Oczywiście,jeśli przez większość książki się myślało o bzdurach i nie zwracało uwagę na treść,mogło tak być. Jednakże książka od początku do końca powala na kolana.Nie wiem,jakim człowiekiem bym była,gdybym jej nie przeczytała.Samo zakończenie jest tak wstrząsające i nieprzewidywalne,że powinien być to powód by o niej nigdy nie zapomnieć i z pewnością tego nie zrobię.Zapamiętam ją.Na zawsze.Pewnie jeszcze to niej wrócę.Cytując Peete: Zawsze.

Podczas gdy pierwsze dwie części przeczytałam z zapartym tchem (mimo, że znałam już wersje kinowe), to podczas ostatniej części emocje były juz trochę mniejsze. Rzeczywiście zakończenie i zwrot akcji zaskakują i chociażby dla nich warto przeczytać ostatnią część trylogii! Jednak mam wrażenie, że odbiega ona nieco poziomem od dwóch poprzednich. Zwłaszcza druga połowa nabiera niezawrotnego tempa i natłoku akcji... Niemniej jednak polecam i z niecierpliwością czekam na ekranizację!

To już nie iskra która się rozprzestrzenia tylko wielkie płomienie,bo to nie książka ze szczęśliwym zakończeniem. „Kosogłos” to najgorsza część trylogii może dlatego że akcja wolno się rozkręca a może dlatego że mam żal do autorki jak potraktowała bohaterów... Mimo to i tak jest genialną książka trzymającą w napięciu z wyskakującym zwrotem akcji I to tyle bo naprawdę trudno ją ocenić patrząc na wszystkie części Po prostu czytajcie Igrzyska Śmierci!

Uwielbiam tę serię. Choć trójka tak sobie mi się podobała, to decyzja Katniss co do Igrzysk zmieniła wszystko. No i jej siostra, Prim.
<spoiler>Szczerze mówiąc po śmierci Cinny czułam się pusta. Jakby ktoś we mnie zabił jakąś cząstkę mnie, bo tego mężczyznę uwielbiałam ponad wszystko. Po godzinie jednak ciekawość przezwyciężyła negatywne emocje i wiem, że pierwsza wybiegnę po bilety na film.

Waris Dirie jestem zauroczona od x lat, mam jej wszystkie książki, kobieta jakich wiele które walczą z okaleczeniem i wychowywaniem sie na pustyni doprowadza mnie do łez i po dzień dzisiejszy nie rozumiem jak można tak traktować własne dzieci kiedy nie ma tego zapisanego w koranie a jest tylko echem które idzie z pokolenia na pokolenie... codziennie statystyki przerażają:(