Dawno nie czytałam tak wspaniałej powieści. Fantastyczna, tajemnicza, tragiczna i z humorem jednocześnie. Wciągająca od pierwszych stron, zaskakująca, okazałą się historią zupełnie inną, niż się spodziewałam. Happy end też jest, ale niebanalny i wzruszający. Dopisuję ją do wąskiej listy moich Odkryć Czytelniczych. Tę książkę po prostu trzeba przeczytać!

Namówiona przychylnymi opiniami sprzedawcy, choć nie do końca przekonana, nabyłam powieść Carlosa Ruiza Zafóna pt. „Cień wiatru”.Już pierwsze zdanie, rozpoczynające lekturę, rozwiało moje wątpliwości, a kolejne sprawiły, że zanurzyłam się w realiach dwudziestowiecznej Barcelony. Głównym bohaterem historii jest młody Daniel Sempre, syn właściciela księgarni Sempre i Synowie, którego poznajemy w dniu, kiedy udaje się z ojcem w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Z owego tajemniczego labiryntu książek dziesięciolatek może wybrać tylko jedną, którą zabierze ze sobą. Pozycja przykuwająca jego uwagę to „Cień wiatru” nieznanego autora - Juliana Caraxa, który sam okaże się być niczym postać rodem wyjęta ze stron powieści. Z biegiem czasu, historia kilkunastoletniego Daniela przeobraża się w niebezpieczną przygodę opowiedzianą przez młodego mężczyznę, który jako dziecko nieświadomie ściągnął na siebie fatum, wybierając ową przeklętą powieść pisarza, o którym nikt nie słyszał...

Cudowna książka pisana wspaniałym językiem. Bogactwo słów i mądrych myśli. Po zamknięciu książki jeszcze tydzień nie mogłam od niej oderwać myśli. Godna polecenia dla każdego. Kiedyś do niej wrócę...

Imperatorze, piszę do Ciebie po dość długiej przerwie – mam niewiele czasu ze względu na zamieszanie związane ze studiami, ale również z powodu bloga. Nikodem i jego przyjaciele wzięli sobie do serca pisanie recenzji i przez wakacje zasypali mnie tekstami, a ja nadal jeszcze wszystkich nie sprawdziłam… Ale staram się jak mogę i cieszę się, że zdobywam jednocześnie doświadczenie w zawodzie, znasz mnie przecież. Narobiłam sobie również zaległości czytelniczych, a te trudno zredukować do chociaż rozsądnych rozmiarów, więc na mojej półce nadal tkwi około 20 nieprzeczytanych tytułów. I oczywiście nadal kupuję nowe książki, bo bez tego trudno mi żyć. Tak, wiem, brzydko, ale te interesujące premiery wzywają… Właściwie, to kiedy tylko przyjdzie paczka, to napiszę recenzję najnowszej części Dworu cierni i róż, czyli Dworu skrzydeł i zguby Sarah J. Maas, byś mógł porównać moją opinię z opinią Kota (na której recenzjach, notabene, wyżywam się redakcyjnie). Nie piszę do Ciebie, Imperatorze by się tylko wyżalić na brak czasu i zaległości. Z dumą chciałam ogłosić, że czas jednak znalazłam i przeczytałam po raz kolejny Cień wiatru Carlosa Ruiza Zafóna z serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Możesz zapytywać dlaczego czytam po raz kolejny znaną mi już książkę? Otóż jak już wspomniałam Cień wiatru jest częścią serii, a już niebawem wychodzi ostatni tom Cmentarza Zapomnianych Książek – Labirynt duchów. I muszę przyznać, że Zafón należy do moich ulubionych autorów. W załączniku przesyłam recenzję. Miłego czytania Rina http://zaczytanejeze.blogspot.com/2017/09/cien-wiatru-cmentarz-zapomnianych.html

cudo!
książka tak niesamowita że aż żal mi było przeczytać ją jednym tchem. wszystkie inne czytane w tzw. międzyczasie wypadają bardzo bladziutko.
wszystko w niej jest niesamowite - fabuła, akcja no i przede wszystkim język. mam grę anioła ale jeszcze pozwlekam z rozpoczęciem czytania bo po niej zostanie mi już tylko więzień nieba i dalej co? nic? aż żal - więc jeszcze pozwlekam troszkę :)
polecam wszystkim - na pewno do niej wrócę i to nie raz

Już sama okładka obiecuje, że będzie to powieść ze wszech miar niezwykła. Nieoczywista i urzekająca.. Skusiło mnie również barcelońskie tło "Cienia wiatru". Miasto bowiem doskonale wkomponowuje się w fabułę, jest niczym żywy świadek losów głównych bohaterów, podkreśla klimat książki i przydaje jej innego wymiaru. Tak, akcja książki Zafona mogłaby toczyć się tylko tam.

Urzekła mnie historia Juliana Caraxa i jego zakazanej miłości. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie obarczone klątwą losy ludzi, którzy byli świadkami tej namiętności. Podobał mi się sposób, w jaki odkrywane były mroczne tajemnice Juliana, od pierwszych informacji po finał, gdzie zostałem kompletnie zaskoczony.